Głosy kobiet

Choć temat jest niesamowicie interesujący, jakoś wykonanie do mnie nie przemówiło. W tym wypadku ważny jest kontekst, zrozumienie sposobu życia mennonitów, dzięki czemu możemy uzmysłowić sobie, jak wielką odwagą wykazały się te kobiety, które żyjąc w odizolowanej społeczności, postanowiły sprzeciwić się agresji seksualnej, której doświadczyły.

Potencjał był ogromny, mam nadzieję, że powstanie kiedyś (a może już jest?) reportaż o tych wydarzeniach, w tym wypadku fikcja nie dogoniła prawdy.

To moje największe rozczarowanie ostatnich miesięcy. I nie mam na myśli problemu, którego książka dotyka (a wybrzmiewa ów straszliwe), lecz formę i styl, który kompletnie nie przypadł mi do gustu.
Męczyłem się z Toews.

To opowieść o kobietach żyjących w menonickiej społeczności. Tłem jest obrzydliwa zbrodnia, jakiej dopuścili się na nich mężczyźni – mężowie, bracia i synowie. Kobiety zastanawiają się, jaką decyzję powinny podjąć: zostać czy uciekać? Wyruszyć w nieznane im miejsca, porzucić tradycję i sprzeciwić się Bogu, dopuścić do tego, by sprawcy uniknęli odpowiedzialności, czy tez zostać i żyć pośród mężczyzn, jak gdyby nic się nie wydarzyło.

I proszę mnie nie linczować, bo to co teraz napiszę, nie świadczy o tym, że jestem mizoginem, ale po setnej stronie każda kolejna, na której kobiety powtarzały w koło te same argumenty i nie potrafiły podjąć jakiejkolwiek decyzji (oczywiście uwzględniając cały dramatyzm konsekwencji, ich niepewność i strach), doprowadzała mnie do nerwowego wrzenia. Jakaś miałkość, monotematyczność, która wdarła się do tekstu, całkowicie zdusiła w nim żar i moją ciekawość. Do tego zupełnie niezrozumiałe było dla mnie wplecenie do historii (opartej przecież na faktach) postaci chłopaka, który stał się – o zgrozo – protokolantem dyskusji. Ale to mało: został wybrany do pełnienia tej zaszczytnej funkcji tylko dlatego, bo był mało męski, uważany za zniewieściałego, ergo: niegroźny. Dodatkowym argumentem było to, że potrafił pisa...

Na świecie mieszka łącznie 1,7 miliona

mennonitów, zgromadzenia te mają swoje siedziby w 83 krajach. Ich stosunek do współczesnego świata w dużej mierze zależy od konkretnej wspólnoty. Niektórzy całkowicie zrywają z nowoczesnością; inni trzymają się z dala od reszty współczesnego świata, ale korzystają z osiągnięć cywilizacyjnych.

"Głosy kobiet" Miriam Toews to oparta na prawdziwych wydarzeniach skupiska mennonitów z Boliwii, powieść przedstawiająca historię kobiet, które mimo dramatycznych okoliczności odważyły się upomnieć się o prawo do decydowania o sobie.

Całość odwołuje się do masowych gwałtów, jakie miały miejsce w jednej ze wspólnot, między 2005 a 2009 r. Mówi się, że ich ofiar mogło być nawet ponad sto. Najmłodsza miała trzy lata. Do ataków dochodziło w nocy. Kobiety były usypiane za pomocą preparatu dla zwierząt, a następnie brutalnie gwałcone. Rano budziły się posiniaczone, często we krwi, w poszarpanej pościeli i z zupełną pustką w głowie. Tragiczny był również fakt, iż nikt nie chciał im wierzyć. Kobiety miesiącami padały ofiarą brutalnej przemocy seksualnej, ale od przewodniczącego zgromadzenia i współbraci słyszą, że ów zajścia są efektem "rozpasanej kobiecej wyobraźni". Później wmówiono im, że przez sen odwiedza je diabeł, co z pewnością jest karą za grzechy. W końcu ofiary postanowiły same rozwikłać sprawę nocnych napaści i udało im się przyłapać sprawców na gorącym uczynku.

Videorecenzja: