God Emperor of Dune

Długo nie miałam ochoty na prozę Franka Herberta. Niestety poprzednia część rozczarowała mnie ... Nie po to sięgam po książkę, żeby momentami czuć się jak widz kiepskiej telenoweli. Na szczęście minęło wiele stuleci od tamtych wydarzeń i mamy okazję przypatrywać się Arrakis u schyłku panowania Boga Imperatora z perspektywy sfabularyzowanych dzienników. Wydarzenia w uniwersum Diuny toczą się swym naturalnym torem. Dawki politycznych gier i intryg są dobrze wyważone, lecz nie można oprzeć się wrażeniu, że machinacje znanych nam organizacji (poza niektórymi wyjątkami) są codziennością w życiu dworu Imperatora - a tym samym tylko tłem. Nad fabułą pada wielki cień Leto. Właśnie jego osoba jest centrum powieści, który nakłania czytelnika do dalszej lektury – rozplątywania motywów i przemyśleń tej wieloosobowej istoty, „cudu wszechświata”. Kto pokochał Diunę za te nawarstwianie się konszachtów w poprzednich tomach, ten się może rozczarować. Kto przejdzie obojętnie obok Leto II Atrydy, ten nie przebrnie i nie zrozumie mocy tej książki. Mimo, że pewne rozwiązania w tej historii nieco mnie irytują, tym razem wybaczam Herbertowi, bo znajdują swoje uzasadnienie i fundamenty. Po lekturze omal nie przeczytałam tego tomu drugi raz, co mi się raczej nie zdarza. Ciężko mi polecić tą książkę – tym razem biorę odpowiedzialność tylko za swoje gusta, a mi się podobało. I to bardzo.

Coz, nie zgadzam się z poniższym komentarze. Bóg Imperator to przede wszystkim książka wymagająca i fakt, że nie chce ci się 'kopać' w poszukiwaniu sensu świadczy albo o twoim lenistwie, albo o braku dojrzałości. Tu nie chodzi o dokopywanie sie do intencji autora, ale wyciągnięcie własnych przemyśleń. Bóg Imperator to książka o dużym ładunku filozoficznym, dlatego rozumiem, że może ci się nie podobać. Jednak fakt, że książka nie sprawiła ci za dużej rozrywki, nie oznacza, że ksiązka jest słaba. Wręcz przeciwnie - Bóg Imperator to jedna z najbardziej humanistycznych, najmądrzejszych i najbardziej wymagających książek, jakie powstały w dziejach nie tylko SF. Niemożność zrozumienia czegoś nie oznacza, że to coś jest złe... Sugeruje sie nad tym zastanowic, bo ocenianie czegoś pod kątem swoich niemożności jest nieodpowiedzialne i niedojrzałe.

Chyba najgorsza część serii, dzieje się dobrych kilka setek lat po wydarzeniach z "Dzieci Diuny". Miejsce to samo, ale jakoś inne. I te postaci... Zupełnie umknęły mi motywy działania Leto II - Czerwia. Oczywiście, to pewnie dlatego, że nie przedarłem się mistyczno-religijno-mesjanistyczną otoczkę, ale to książka, a nie wykopaliska - nie chcę próbować dokopać się do intencji Autora. A przynajmniej nie chce mi się kopać na 10 metrów wgłąb.Sama w sobie - na tle innej literatury science fiction - nie jest taka zła. Może się podobać. Herberta stać jednak na więcej, co udowodnił pozostałymi książkami z cyklu.

faktem jest, że ta część kronik ma zupełnie inną atmosferę niż poprzednie 3 - można niemal odczuć zgnuśnienia świata pod rządami Leto II. dlatego z jednej strony jest to pewien minus w stosunku do poprzednich części, ale bez niego nie dałoby się przedstawić tej historii o poświęceniu i przekleństwie jasnowidzenia, a Herbert zrobiłto po mistrzowsku.