Opinia na temat książki Godność proszę

Tytuł „Godność, proszę“ to przypomnienie o tym, że każdy człowiek jest człowiekiem; wołanie o szacunek oraz nie utrudnianie życia; szczere wyznanie, gdzie ból miesza się ze złością. Maja Heban pisze o tematach jej bliskich nie jako ekspertka a aktywistka, która ma odwagę, by mówić o własnych doświadczeniach. Nie jest to lektura łatwa, bo poziom nienawiści może czytelnika przytłoczyć, ale poszerza perspektywę o doświadczenia jednostki, która reprezentuje jedną z bardziej prześladowanych na świecie grup. Autorka nie stawia siebie jako głos prawdy objawionej, co krok podkreśla, że jej doświadczenia to doświadczenia jednostki, ale jednostki, która jest częścią danej społeczności. Ile osób trans, tyle historii. Ile ludzi, tyle opowieści.

Wybucham ironicznym śmiechem pełnym niedowierzania, gdy widzę komentarze o tym, że książka Mai jest zbyt przepełniona gniewem, zbyt agresywna. Tak jakby o własnych doświadczeniach, o własnym gniewie i bólu należało pisać delikatnie i spokojnie. Jakby wyrażenie sprzeciwu było wadą tytułu i jakby kolejny raz próbowano uciszyć głos aktywistom LGBTQ+. Dla mnie natomiast autorce udało się zachować merytoryczność pomimo wszystkiego, co w sercu nosi. Oprócz własnych doświadczeń dała czytelnikowi sporą podkładkę wiedzy, wzbogaciła całość o cytaty z wywiadów oraz książek, przytoczyła badania oraz ich metodykę. Czasami zabrakło w tekście źródła, ale nie było to na tyle uciążliwe, że tytuł mógłby w moich oczach przez to stracić.

Ważne, potrzebne, dobre. Wiedziałam, że po „Godność, proszę“ warto sięgnąć i wiedziałam, że będzie to wartościowy czas, ale nie spodziewałam się, że będzie to tak niesamowita lektura. Dobrze napisana, dająca na koniec szczyptę nadziei. Każda minuta z nią stała się dla mnie ważna, bo Mai udało się zadebiutować z przytupem. Dawno nie miałam aż takiej ochoty wpychać komuś książki do rąk.