Opinia na temat książki Gus

Czy da się żyć po utracie najbliższej osoby? Gdy tracisz coś więcej niż przyjaciółkę nic nie ma sensu, wszystko zlewa się w rozpacz, żal, smutek i gniew. Taki właśnie jest Gus na początku, zdołowany, smutny i uciekający w alkohol, papierosy i inne używki.
Nie może sobie poradzić po utarcie Promyczka, nikt go przecież nie zastąpi.
Jednak pojawia się podczas ich trasy koncertowej Scout, dziewczyna, której zadaniem było właśnie pilnowanie gwiazdy rocka. Początkowa niechęć w pewnym momencie po odkryciu przeszłości tej dwójki zamienia się w relację, która nie jest tylko przyjaźnią.
Mamy tu również innych bohaterów, między innymi Kellera, jego córeczkę, Franco i innych ważnych niegdyś dla Katie osób.
Szczerze mówiąc Kim Holden znowu mnie złamała, myślałam, że po „Promyczku” nie będę nigdy tak płakać na książkach. Niespodzianka! Jednak ta historia była również przepełniona bólem i stratą, czymś czego nie da się do końca opisać. Dla Gusa była to trudna droga, musiał nauczyć się żyć bez swojej drugiej połówki, pomimo tego, że zwykłe czynności mu o tym przypominały. Musiał udźwignąć popularność swojego zespołu i trasę koncertową, a w tym wszystkim pojawiła się również blokada twórcza.
Dla Scout życie też nie było łaskawe, mieszkała z ciotką, która nie potrafiła dać sobie rady z nałogiem, jej rodzice nie mogli się nią należycie zająć, a po przyjeździe do domu rodzinnego Gusa pojawia się jej ukochany kuzyn Pax. Ten chłopak mnie zauroczył!
Generalnie cała opowieść mną wstrząsnęła, widzimy tu ogromną sile miłości i przyjaźni jaka łączyła Gusa z naszym Promyczkiem. Ale jest również o odnalezieniu nadziei i światła. Przepiękna opowieść, która jest tak samo dobra jak nasz poprzedni „Promyczek”