Hajstry

Autor meandruje nie tylko po Polsce, ale i po tematach. Zagląda w przeróżne zakurzone kąty, odkrywa zapomniane albo wydawałoby się, nieatrakcyjne miejsca i roztacza przed nami niezwyczajne widoki. Przy okazji komentuje i opowiada ciekawe historie a to o ważkach, a to o toponimii na Księżycu, albo o tym jak wkręcono prezydenta Mościckiego w kanał jego imienia. Dla mnie najciekawszą była klimatyczna opowieść o Górach Izerskich, o selenografii oraz króciuteńki epilog traktujący o zadrzewionym miejscu, które już pewnie nie istnieje. I o dwóch w nim grobach, z jednym z nich łączy się wiersz, którego fragment pozwolę sobie zacytować:

„Bądźcie pozdrowieni nadwrażliwi
za waszą czułość w nieczułości świata
za niepewność wśród jego pewności
Bądźcie pozdrowieni
za to, że odczuwacie innych tak, jak siebie samych”

Zabrakło mi jednak zdjęć i map.

Przeczytana z ciekawością. Kilka wędrówek po zakątkach Polski, które zdecydowanie nie są pierwszym wyborem, przy poznawaniu naszego kraju. Ja mam najbliżej na Pustynię Błędowską i tam się wybiorę w najbliższym czasie. Dobrze napisane (z autopsji), więc autor wie o czym pisze. Polecam miłośnikom nieoczywistego zwiedzania Polski.

Oto książka o szwędaniu się, czyli o nieśpiesznym wałęsaniu się po miejscach nieoczywistych, których historia może nie jest jakoś powszechnie znana, ale potrafi zaczarować. Nie ma tu zadęcia, że oto opisuje wam ósmy cud świata. Autor odkrywa perełki pod błotem prowincjonalnych zakątków i opisuje ludzi, którzy byli tu już przedtem. Jestem pod ogromnym wrażeniem języka jakim jest napisana ta niezbyt gruba pozycja. Prosty, a tak ujmujący, że po kilku stronach człowiek przepada oczarowany stylem i erudycją autora.