Hannibal. Wróg Rzymu

Dawno nie czytałem tak nużącej powieści historycznej. Wynudziłem się podczas lektury strasznie. Było raptem kilka momentów, gdy potrafiła przykuć moją uwagę. Historie dwóch głównych bohaterów – Kwintusa i Hanno – zupełnie bez polotu. Nijak nie mogłem się wczuć, by im kibicować. To samo zresztą z wątkiem Aurelii, siostry Kwintusa. Ogólnie odniosłem wrażenie, jakbym czytał książkę skierowaną do nastoletniego czytelnika. Raz się kłócą, by za chwilę się pogodzić i znów od nowa pokłócić. I tak w kółko. Dużo lepiej prezentują się fragmenty dotyczące braci i ojca Hanno w szeregach armii Hannibala. Mamy sporo opisów życia armijnego, ciężkiej zimowej przeprawy przez Alpy, potyczki z pomniejszymi plemionami. Z drugiej strony mamy spojrzenie na armię rzymską, w której szeregach jest ojciec głównego bohatera, Kwintusa, która również boryka się ze swoimi problemami. I właściwie, gdyby nie te fragmenty, to chyba rzuciłbym tę książkę w kąt. Co do finałowego starcia Hannibala z armią rzymską i jego opisu, to przyznam, że po cichu liczyłem na jakieś epickie starcie, które wynagrodziłoby mi to, przez co musiałem przejść, by dobrnąć do finału. Wyszło, niestety, dość średnio. Czytałem dużo lepsze opisy bitew, więc zostałem z niesmakiem. W sumie nie wiem, czy będę kontynuował przygodę z tym cyklem. Na pewno nie w najbliższym czasie, ale nie skreślam go definitywnie. Może dalej będzie lepiej.

 Tytuł książki jest zdecydowanie mylący, gdyż nie jest to książka o Hannibalu. Ba, legendarny wódz nie gra w niej nawet pierwszych skrzypiec. 
 
 Wydarzenia opisywane są z perspektywy jego żołnierzy oraz członków rodziny Fabrycjuszy. Podobało mi się, że poszczególne rozdziały podążają za akcją z punktu widzenia jednego bohatera. Jednak im dalej w las, tym większe zamieszanie - jeden rozdział, ale kilka punktów widzenia. Nie do końca mnie to przekonało, lecz nie przeszkadzało w czytaniu.
 
 Plusem książki są również zmieniające się, niejednoznaczne postacie. Dobrym przykładem jest Kwinuts, młody Rzymianin, który na początku zachowuje się jak... cóż, palant. Jednak z czasem zmienia się zdecydowanie na plus. Bardzo polubiłam Aurelię, siostrę Kwintusa, i jej matkę, Atię. W książce nie brak również porównań różnych klas ówczesnego społeczeństwa Republiki Rzymskiej. Pod tym względem Kartagina wygląda nieco ubogo.
 
 Wrażenia "poksiążkowe" mam zdecydowanie pozytywne, chociaż niedosyt Hannibala też daje o sobie znać. Niemniej jednak cieszę się, że kupiłam książkę w pakiecie z drugim tomem - zakup okazał się bardzo udany, a poza tym, już jutro mogę zacząć kolejną część :)
 
 Zdecydowanie polecam :)