Hannibal. Pola krwi

 Kontynuację losów wojny między Kartaginą a Republiką rzymską czytało mi się bardzo przyjemnie, choć muszę przyznać, że nieco mnie rozczarowała. Spodziewałam się nieco więcej niż dostałam.
 
 Tak, jak w poprzednim tomie, Hannibala znów mamy jak na lekarstwo. A nawet jeszcze mniej. Obiecana bitwa pod Kannami pojawia się dopiero w trzech ostatnich rozdziałach, a sam jej opis - choć ciekawy - nie umywa się do przedstawienia innych walk, np. nad Jeziorem. Wszystko opisane jest w bardzo przystępnym dla Czytelnika stylu, w którym wyraźnie widać zainteresowanie autora tematem. Plusem jest też dokładniejsze przedstawienie struktury rzymskich legionów i zestawienie obok siebie różnych warstw społecznych.
 
 Cóż więc mi przeszkadzało? Bohaterowie. Aurelia - którą szczerze polubiłam w poprzedniej części - w tej jest chwilami zwyczajnie nieznośna. Ot, kolejna rozpuszczona nastolatka, która nie do końca wie czego chce, ewentualnie z kim czegoś chce. Kwintus też zaczął zachowywać się jak dzieciak. Za mało dostałam Bostara czy Fabrycjusza. Na szczęście pojawił się centurion Coraks, którego nie da się polubić.
 
 Ogólne wrażenia poksiążkowe mam raczej pozytywne. Mimo swoich wad książka jest naprawdę ciekawa. Moje plany kupienia kolejnej części pozostają bez zmian.