Harrow Lake

Nie miałam w życiu zbyt wielu podejść do horrorów, bo nie lubię się bać. 𝘏𝘢𝘳𝘳𝘰𝘸 𝘓𝘢𝘬𝘦 już od dawna miałam na oku – głównie za sprawą okładki i intrygującego opisu. Cóż, jeśli będzie zbyt strasznie – odłożę. Ale na szczęście nie musiałam tego robić! A na szczęście dlatego, że ta powieść okazała się mieć niesamowity mroczny klimat, który tak trudno jest w literaturze znaleźć (żeby nie był stworzony na siłę, papierowy, zupełnie nieciekawy).

Historia zapewne powtarzalna – córka sławnego reżysera horrorów trafia do zabitego dechami miasteczka, niemal odciętego od zewnętrznego świata, w którym ojciec nakręcił swój najpopularniejszy film. Stamtąd pochodziła też jej matka, od lat zaginiona w niewyjaśnionych okolicznościach.

W tym miasteczku każdy ma swoje za uszami, nie wiadomo zupełnie komu ufać i w które bajki wierzyć. Pojawia się Pan Dreszcz, trzęsące się żuki w drewnianych łupinach, Kościane Drzewo z ludzkimi zębami na gałęziach... dużo tu ciekawych elementów, które budują tę powieść.

Oczywiście książka ma swoje wady. Pojawiają się nieścisłości w czasie akcji (bohaterka wychodzi rano, a za chwilę jest ciemno albo dwa razy w ciągu dnia nadchodzi wieczór 🤪), a Lola ze swoim "o p t y m a l n i e" doprowadza czytelnika do szału. Ale mimo takich kwiatków, polecam bardzo 🖤

Powieść ewidentnie z dreszczykiem, ale horrorem bym jej nie nazwała. Można się przy niej rozerwać, ale ma pewne nieścisłości. To dobra pozycja dla osób zaczynających swoją przygodę z mroczniejszymi lekturami, ale fani klasyki grozy mogą czuć niedosyt.

Przeczytałam ją 5 miesięcy temu i kompletnie jej nie pamiętam, dosłownie żadnej rzeczy, nawet zarysu fabuły, więc chyba nie była dobra xD