Hera moja miłość

Po lekturze „My, dzieci z dworca ZOO” i „Pamiętnika narkomanki” historia opowiedziana przez panią Onichimowską robi już niewielkie wrażenie na czytelniku. Niby jakoś tam oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, ale z każdą stroną widać, że autorka sama uzależniona nie była, a swoje wiadomości czerpie z drugiej ręki.

Wszystko w tej książce było dla mnie takie płaskie, pozbawione emocji, niedopowiedziane. Żeby przeciwdziałać uzależnieniom trzeba wstrząsać, opisywać dokładnie, pokazywać palcem – patrz, jak zaczniesz brać to skończysz tak i tak. Spacer w mokrych ubraniach do domu i utrata portfela raczej nikogo nie przestraszy i nie zmusi do zastanowienia się, czy warto.
Postać Jacka była tak opisana, że nie byłam w stanie wykrzesać w stosunku do niego zbyt dużej ilości pozytywnych uczuć. Dzieciak z bogatego domu, który uważa, że życie go tak bardzo skrzywdziło, bo ojciec pije, a matka nie ma dla niego czasu. Błagam. Tyle dzieci żyje w biedzie przez alkoholizm rodziców i jakoś daje sobie radę w życiu, bez takiego finansowego zaplecza jak główny bohater. Wiedzą dobrze do czego prowadzi uzależnienie i z całą mocą walczą o lepsze życie. A on wpada w pułapkę narkotyków, mimo tego iż widzi dokładnie, co nałóg robi z jego ojcem. Nie zbyt dobrze świadczy to o jego inteligencji, o sile charakteru nie wspominając.
Ta książka to było dla mnie spore rozczarowanie i ponowna lektura po kilku latach nie zmieniła mojego zdania na jej temat.

Zaskoczyła mnie ta książka. Pozytywnie, jeżeli można tak to nazwać w tego typu sytuacji. Większość książek opowiadających o narkotykach, narkomanach, itp. pokazane są od strony ulicy, meliny, pokazują one walkę z narkotykiem, ale uczucia, rodzina, o tym się nie pisze. Dlaczego? Ponieważ osoby, które dają natchnienie do danej książki, nie chce poruszać tego tematu. Ale ta książka pokazuje wszystko. Wiemy co przeżywają rodzice, bliscy, wiemy ci spowodowało, że dana osoba spotkała się z marihuaną, braunem, amfetaminą, kokainą, czy innym narkotykiem. W tej książce "wspomnienia narkomana" nie są ocenzurowane. One dopiero się tworzą. Dzisiejsza młodzież jest zupełnie inna od tej sprzed... 30 lat? Alkohol, papierosy, seks, narkotyki, ... wiele czynników, które wpływają na nasze zachowanie, samopoczucie. Ale też nasze życie jest inne niż 30 lat temu. Świat jest wolny. Rozwody rodziców, samobójstwa, subkultury, presja społeczeństwa,... Wszystko, z czym my- nastolatkowie musimy sobie radzić. Nie próbuję w ten sposób nas bronić, jednak z czasem nerwy są coraz słabsze, a niebezpieczeństwo na nie czyhające- większe. Dlatego młodzież wspomaga się TYM. Aby zapomnieć

Okropne ;( Wstrząsające. Płakałam. Końcówka I części - ledwo się po tym pozbierałam. Zdecydowanie nie dla mnie są książki o narkomanii - za bardzo to przeżywam. Jestem za delikatna na takie rzeczy ;) Ale przeczytałam. To straszne, jak człowiek może się stoczyć, nie mieć za grosz godności... I to dotyka ludzi utalentowanych, którzy mogli do czegoś dojść, mieli ambicje i szanse w życiu. Przerażające :(

Nie pragnęłabym w niej czegokolwiek zmieniać. Było ukazane wszystko-ból, nałóg, strata i doszczętnie wyniszczająca ludzka samotność. Złączyło się to w piękną całość, ukazującą zarówno wesołe, jak i mniej kolorowe momenty młodzieńczej egzystencji XXI wieku, która jest jeszcze taka nieodporna na kłody pod nogami.

Przez całą książkę próbowałam nie myśleć o Komecie. Kobieta tak mnie wkurzała, że miałam ochotę ciepnąć książkę w najdzikszy kąt mojego pokoju i nigdy jej stamtąd nie wyciągać. Oczywiście nie mogłam powstrzymać łez ... przez Michałka ...

Czytając książki o tej tematyce wymagam więcej momentów, które mnie przerażą. Jedynym momentem, który mną wstrząsnął był moment śmierci Michałka. Mimo wszystko zakupiłam część II - Lot Komety oraz część III - Demony na Smyczy :)

Ta ksiażka bardzo mi się podobała. Pokazała jedną z historii, która pokazywała powód, dla którego tworzą się narkomani. Bardzo smutna powieść, która na końcu jednak pokazuje, że wszystko może jednak się skończyć happyendem :)

Jeśli chodzi o książki dotyczące tematu narkomanii, ta niekoniecznie jest moją ulubioną, taką naj naj. Ale naprawdę dobra. Czytałam ją już jakiś czas temu i z tego co pamiętam, bardzo mnie wciągnęła.

Myślę, że każdy powinien to przeczytać. Nie wiem, co można o niej powiedzieć. Nie jest ciekawa pod względem akcji, formy itp. Nie jest arcydziełem. Ale naprawdę warto przeczytać, porusza do głębi.

książka dobra, ale bez szału. przez pierwszą połowę głównie się nudziłam, lecz pod koniec czytałam z zapartym tchem ;). fakt, są dużo lepsze książki o tej tematyce, ale ta też nie jest zła

Książka miejscami nudnawa, rozmyślania o czarnej dziurze czasem się przedłużają. Treść zapada jednak w pamięć, akcja wartka i miejscami wstrząsająca. Doprowadzi do łez tych wrażliwszych.

Jest to chyba jedyna książka o narkomanii po jaką sięgnęłam i wydaję mi się, że byłam na nią jeszcze wtedy odrobinę za młoda. Mocno wstrząsnęły mną pewne sytuacje.

Zdecydowanie lepsza od drugiej części... Czasem czegoś brakuje, nagłego zwrotu akcji, albo przemilczenia pewnych kwestii. Ogólnie jednak bardzo dobra.

Książka o nałogach, o uzależnieniu - nie tylko od narkotyków, ale też dająca nadzieję, że można się z tego wyrwać, choć nie bez trudu.