Herkules Poirot. Tragedia w trzech aktach

Co może łączyć dwa tragiczne wydarzenia: otrucie pastora i lekarza? Pozornie nic. Lekarz wiadomo - konował i złodziej, więc mu się należało, ale pastor? Gdyby był on wilkiem w owczej skórze to jeszcze jakoś można to wyjaśnić, ale ten człowiek był szanowany przez wszystkich, nie miał żadnych występków na sumieniu, a jego przeszłość jest bez skazy. Jeżeli domyślicie się, co łączy te pozornie niezwiązane ze sobą zdarzenia, to szybko odgadniecie rozwiązanie kolejnej zagadki kryminalnej, którą zaserwowała nam Agatha. Ale nie będzie łatwo, o nie! :)

Bardzo ciekawy pomysł z wykorzystaniem nikotyny jako śmiercionośnej trucizny (arszenik stanowczo jest przereklamowany!), wykonanie na wysokim poziomie, plus cudowny klimat znany mi już z innych książek Christie. Zakończenie mnie oczywiście zaskoczyło, więc było wszystko to, co tak bardzo lubię w kryminałach Królowej.

Tylko Poirota było trochę za mało, biedaczysko za późno wzięło się do roboty, ale za to porządnie, jak na sławnego detektywa przystało. Ostatnie zdanie z tej książki mnie rozczuliło, ale pewnie już się domyśliliście, że uwielbiam Herkulesa i jego szare komórki, więc nie będzie to dla Was zaskoczeniem :)

Bardzo szybko się czytało, ale jednocześnie autorka wplatała tyle wątków, że miało się wrażenie, że dzieło nie ma końca - przynajmniej ja tak miałam. Zakończenie mnie, jak zwykle zresztą, niesamowicie zaskoczyło. Poirota faktycznie troszkę mało, ale raczej całość niespecjalnie na tym traci.

pokochałam Agatę Christie! i zafascynował mnie pan Herkules - w piątek w canal+ będzie ekranizacja i jestem bardzo ciekawa! Znów dałam się wyprowadzić w pole i nie udało mi się odgadnąć kim jest morderca :/ ale może następnym razem? kto wie :-)

Ok, ale czytałam lepsze książki Agathy Christie. Czytałam jednak i gorsze...

Wciąga,jak każda jej książka. Fabuła jest ciekawie napisana

Za mało Poirota pojawia się praktycznie na końcu

książka na jeden wieczór