Historia przestępczości zorganizowanej

"Keta, keta, keta. Białe pagórki północy i mur, o który ocieram psychodeliczne łzy"

"Historia przestępczości zorganizowanej" to tomik wierszy o nietypowej, gangsterskiej tematyce. Do tej pory nie spotkałam się z takim typem poezji, natomiast pierwsze spotkanie było udane 😊

Każdy kolejny utwór to podróż przez świat zbrodni, śmierci i narkotyków ramię w ramię ze słynnymi przedstawicielami mafijnego świata. Pan Markiewicz w bardzo obrazowo sposób oddziałuje na wyobraźnię. Jego wiersze pachną prochem, a w uszach dzwoni niczym tuż po wystrzale z pistoletu. Historie kolejnych gangsterów ukazują świat brutalny i bezwzględny, a jednocześnie na wskroś ludzki, gdzie pośród kolejnych przestępstw i otarcia się o śmierć, znajduje się chwila na zakup drożdżówek, czy seans kinowy.

Sam styl poetycki jest momentami przepełniony metaforami, a momentami surowy i minimalistyczny, ale w każdym utworze jest głębia i opowieść do odkrycia, a przede wszystkim emocje, które sięgają do czytelnika. Warsztat autora jest solidny i oryginalny.

Nie jestem wielką fanką i znawczynią mafijnej tematyki, więc bardzo pomocne były dla mnie zamieszczone na końcu książki biogramy "uczestników dramatu", które ułatwiły wejście w klimat i odnalezienie poszczególnych odniesień.

Pomimo iż tematyka tomiku nie należy do takiej, jaką na co dzień wybieram, to skuszona połączeniem jej z poezją sięgnęłam i mogę śmiało polecić. Fani gangsterskich klimatów będą zachwyceni, a osob...

Z gangsterami niewiele mam do czynienia. Wciągnęłam „Narcosa” zaraz po premierze, przeczytałam kilka książek z tym motywem i znam familie Murańskich z internetu, więc o prawdziwym gangsta świecie w zasadzie nie wiem nic. Nie mam parcia, żeby wchodzić w niego głębiej, ale bardzo lubię literackie eksperymenty, a wymieszanie poezji z mafią zapewne nie jest niczym codziennym.

Bohaterami wierszy Dawida Markiewicza są bezwzględni gangsterzy, którzy działali na amerykańskiej i europejskiej ziemi. Autor odkrywa przed nami skrawki historii, które ciągną się za mniej i bardziej znanymi nazwiskami. W kwestii czytelnika pozostaje, aby na swój sposób poskładać je w całość. Pod chmurami ciężkiego dymu, toną białego proszku i litrami luksusowej whisky ukryte są tropy, które otwierają furtkę do niebezpiecznego mafijnego życia. Między wersami czuć imponująco dużą wiedzę autora na ten temat. Cały zbiór jest mocno przemyślany. Tekst sam się czyta, a takie detale, jak trafnie dobrana czcionka, dodają mu jeszcze więcej gangsta klimatu.

Po przeczytaniu już drugiego zbioru Dawida Markiewicza śmiało mogę stwierdzić, że to autor, który udowadnia w swoich dziełach, że nie warto bać się wierszy. Bierzcie, czytajcie i bawcie się przy tym dobrze. Wyrzućcie z pamięci przeklęte hasło “co autor miał na myśli” i zróbcie to po swojemu :)