Homo artist

Homo sapiens to człowiek rozumny. Nasz praprzodek, który stanowił podstawę dla ewolucji gatunku. Kim jednak jest homo artist, o którym pisze w swoim eseju autor? Kimś, kto jest lepszym bytem od homo sapiens? A może zupełnie nowym gatunkiem?

Książka ta zawiera przemyślenia Michała Jakuba Kryma na temat ewolucji świata i człowieka. Razem z nim przyglądamy się pierwszym malowidłom, edukacji społecznej i zmianom, które doprowadziły nasz gatunek do punktu, w którym się obecnie znajdujemy.

„Homo artist” to króciutka pozycja, która porusza palące kwestie i subiektywne spojrzenie twórcy eseju na ich temat. Trudno oceniać mi cudze poglądy, ale przeszkadzało mi to, z jaką ironią autor opisywał niektóre z nich. Rozumiem, że mógł się z nimi nie zgadzać, ale powinien ująć niektóre rzeczy trochę delikatniej. Przynajmniej w mojej opinii.

W tekście widoczne są sympatie i antypatie polityczne i religijne twórcy. Z kilkoma jego przekonaniami nie mogłam się zgodzić, inne jednak wydały mi się dość trafne. Michał Jakub Krym zauważa w swoim eseju takie rzeczy, jak podziały etniczne, rosnąca popularność nowych mediów czy szkodliwość poniektórych gier komputerowych.

Moim zdaniem jednakże wybrał sobie on za dużo tematów do opisania, a każda kwestia zajmuje maksymalnie dwie strony tej broszurowej pozycji. Efektem tego wyboru jest brak zaangażow...

O artystach można wiele powiedzieć, a o ile więcej ów artysta może powiedzieć o sobie (i nie tylko).

Wystarczy tylko trafić na takiego ze skłonnością do zwierzeń.

W „Homo artist” mamy do czynienia właśnie z kimś takim i dzięki temu możemy poznać świat z nietypowej perspektywy.

Co prawda (przynajmniej według mnie) jest ona bardziej realistyczna do tych ogólnie promowanych, ale… każdy powinien wyrobić swoje własne zdanie.

Swoje przemyślenia autor przekazuje Czytelnikowi w prosty sposób, przez co… skłania do zastanowienia się nad własnym zdaniem na dany temat. Co bynajmniej nie jest równoznaczne z koniecznością zmiany własnych poglądów.

A wszystko, jak w każdej (mitologicznej) rzeczywistości zaczyna się od boga-ojca i bogini-matki. Język tego rozdziału (o ile mogę tu sobie pozwolić na autopromocję)uparcie kojarzy mi się z tym jak „moja” Asia w drugim tomie „Kronik Lenny’ego” opowiadała mit o stworzeniu świata.

Oczywiście każdy ma prawo do własnych skojarzeń, ale te wyrabia się w trakcie lektury albo już po jej zakończeniu. Do czego Was wszystkich gorąco zachęcam.

Wystarczy naprawdę niewiele czasu, by pochłonąć całą książkę (godzinna podróż jako pasażer 😉 ), a analizować treść można zawsze i wszędzie. Wliczając w to również dyskusje z innymi ludźmi.

Tym razem bez pytań. Te pojawią się same gdy zaczniecie czytać…

Za książkę do recenzji dziękuję autorowi.

Esej, który miałam okazję przeczytać, był kompleksowym i wnikliwym podejściem do tematu rozwoju człowieka. Autor przedstawił szeroki zakres teorii i aspektów rozwoju człowieka, odwołując się do stereotypów i trendów panujących w aktualnym świecie, idealizacji sukcesu, czy na przykład jak feminizm wpłynął na rozwój (i ewolucję!) człowieka.

Autor poruszył również historyczne i kulturowe konteksty rozwoju człowieka, analizując ewolucję człowieka jako gatunku oraz wpływ zmian społecznych i technologicznych na rozwój jednostki. W eseju można zauważyć liczne opinie autora na temat świata, co pozwala na jasne określenie jego światopoglądu. Autor wyraził swoje przekonania i wartości w kontekście omawianego tematu, co można zauważyć na przykład w podejściu do kwestii muzycznej. Osobiście jestem osobą nie przepadającą za gatunkiem muzyki lubianym przez autora, ale szanuję jego gust muzyczny.

Podsumowując, esej o rozwoju człowieka był interesujący i pouczający, zapewniający nowe spojrzenie na temat rozwoju człowieka. Autor przedstawił liczne teorie i aspekty rozwoju człowieka, uwzględniając zarówno historyczne, jak i współczesne konteksty. Opiniotwórczość autora może być zarówno zaletą, jak i wadą eseju, ponieważ wpłynęła na jego obiektywność i wszechstronność. Mimo to, wartością dodatnią eseju było to, że stymulował debatę i dalszą refleksję na temat rozwoju człowieka.

Mówię to Ja - kobieta z tatuażem chcąca się pokazać światu 😉 (nawiązując do wstępu)

Mamy tu bardzo cienką książkę, liczy sobie ledwie pięćdziesiąt stron, z dość nietypową, zastanawiającą okładką, jak i tytułem. Budzi to ciekawość, a zaglądając do książki natykamy się na jeszcze większą ilość zagadek.

Choć książka jest krótką porusza wiele zagadnień, jak choćby miłość, moralność, nowe Media czy duszą. Każdy temat jest dość krótko opisany, a całość ma za zadanie odpowiedzieć na pytanie, czy nasz gatunek należy traktować jako Homo artist.

Mamy tu wiele rozmyśleni, które czytelników także skłaniają do refleksji, zastanowienia się nad pewnymi sprawami. Ciekawa książka, do tego krótką więc do przeczytania na raz.