Huśtawka

Kiedy przeczytałam pierwszy tom serii ,,Kontener", wiedziałam, że chętnie sięgnę po kolejny. Tak też się stało, krótko po premierze chwyciła w rękę ,,Huśtawkę" i oddałam się przyjemności obcowania ze słowem.

Kiedy zostają odnalezione zwłoki starszej kobiety, wszystko zdaje się wskazywać na samobójstwo. Jednak komisarz policji Paula Pihlaja zdaje się myśleć inaczej. Kiedy miesiąc później zostają znalezione kolejne zwłoki, sytuacja jeszcze się komplikuje. Co łączy tych ludzi? Dlaczego ktoś ich zamordował?

Aki i Milli Ollikainen, to doskonały duet autorski. W rewelacyjny sposób łączą swoje pióra, a dzięki temu spod ich ręki wychodzi powieść niezwykle płynna i spójna. Język przy tym gładki i lekki. Natomiast sama fabuła wypełniona jest świetną kryminalną intrygą jak i wątkami obyczajowymi. Warstwa psychologiczna tak rozbudowana, aby można było poznać bohaterów i motywy ich działań.

Jak przy pierwszym tomie, tak i tutaj doskonale spędziłam czas. Takie kryminały lubię. Klimatyczne, bez drastycznych opisów, choć nie raz wstrząsające zbrodnią.

„Huśtawka” pióra A.M. Ollikainen jest tomem drugim serii fińskich kryminałów z Paulą Pihlają, ale powiązanym z tomem pierwszym „Kontener” bardzo luźno, jako że śledczy są na dalszym planie, najważniejsza jest sprawa, jaką mają rozwiązać, a ta dla każdego tomu jest osobna. Zagadka „Huśtawki” wyjątkowo mocno od samego początku mnie zaciekawiła, bo okazało się, że osadzona jest w świecie wspinaczki górskiej – drugą ofiarą mordercy pada znany himalaista i to właśnie na nim śledczy skupiają uwagi, prześwietlają jego przeszłość, jego aktualny biznes, jego własną książkę. Gdzieś przecież musi kryć się tajemnica jego śmierci? Historia toczy się tempem spokojnym, dopiero w finale staje się trochę dynamiczniejsza, mnie to jednak w pełni odpowiadało – lubię kryminały osadzone na szkielecie klasycznym, gdzie liczy się dobre, rzetelne śledztwo i dedukcja detektywów. Intryga od samego początku dobrze trzyma w napięciu, pomniejsze twisty i zaskoczenia sprawiają, że ciekawość czytelnika utrzymana jest na stałym poziomie. Dodatkowo pobijają ją od czasu do czasu fragmenty listów pisanych przez anonimową kobietę do więzienia, do jej biologicznego syna, w których sama opowiada swoją historię – jak ona wiąże się ze sprawą? Finał jednak przyniósł mi minimalne rozczarowanie – trochę za oszczędnie opisane były motywy sprawcy, a przez to nie czułam się przekonana. Jednak ten spadek został znowu zrównoważony przez samo zakończenie całej powieści, którego w ogóle się nie spodziewałam! Ostatecznie ...

A.M. Ollikainen to pseudonim małżeństwa, które powraca z kolejną częścią przygód komisarz policji Pauli Pihlaja. Wcześniej mogliśmy poznać ją w "Kontenerze" która szczególnie mnie nie porwała i nie darzę ją zbyt wielką sympatią. Tym razem było już lepiej, autorom udało się stworzyć thriller, który nie był nudny i przeciągnięty. Główną poszlaką i wskazówką, a zarazem miejscem zbrodni jest huśtawka i plac zabaw, to on tutaj gra główną rolę dla mordercy, jak i policjantów. Ofiary za życia były przywiązywane do huśtawki i zmuszane do balansowania na niej i utrzymywania równowagi, walcząc o swoje życie. Mordercą nie miał skrupułów i kierował się okrucieństwem.
.
Plus za krótkie rozdziały, takie lubię najbardziej. Fabuła poprowadzona tak, że nie sposób od razu jest wytypować zabójcę. Do samego końca nie wiedziałam, kto pozbawił życia, te wszystkie nieprzypadkowe sobie osoby. I tak jak przez całą książkę poznajemy motywy zbrodni, ich ofiary, to uważam, że zakończenie zostało mocno uproszczone. Autorom chyba skończyły się pomysły na najważniejszą część tej książki, którą jest finał i niestety pozostawiła ona po sobie trochę niesmak. Książka miała wielki potencjał, ale nie został on wykorzystany do maksimum, chociażby przez rozwikłanie sprawy, odnalezienie mordercy i w jaki sposób zostanie to przedstawione czytelnikowi. Mocnym punktem są tutaj bohaterowie i to oni odgrywają główną rolę w tym przedstawieniu. Ich życie prywatne, problemy i związane z tym tajemnice, dodają c...

" [...] Ktoś się powie­sił w lesie. [...]"

Po raz drugi sięgnęłam po książkę autorstwa fińskiego małżeństwa Aki i Milli Ollikainenów, którzy piszą wspólnie pod pseudonimem A.M. Ollikainen. Ich druga wspólna powieść nosi tytuł: "Huśtawka". Jest to dobry kryminał, który miejscami bardzo mnie przeraził. Znalazłam tutaj dużo zwłok i doskonałe śledztwo. Tutaj niczego nie można być pewnym. Jestem zachwycona motywem, który pojawia się w książce. Co ma wspólnego tytułowa huśtawka ze zwłokami? Po odpowiedź na to pytanie odsyłam was do książki "Huśtawka".
Poznałam bardzo dobrą komisarz policji Paula Pihlaja, która miała ręce pełne roboty. Widziała coś, czego inni nie dostrzegali. Ta kobieta idealnie nadawała się do swojej pracy. Perfekcyjna pani komisarz.
Czy ofiary popełniły samobójstwo? A może w okolicy grasuje seryjny morderca? Na te pytania odpowiedzieć będzie musiała Paula razem ze swoim zespołem.
Jeżeli lubicie mroczne intrygi, to zachęcam was do przeczytania "Huśtawki". Fani fińskich historii także tutaj znajdą coś dla siebie.
Gratuluję A.M. Ollikainen pomysłu na fabułę. Jest całkiem dobra. Akcji również nie mam nic do zarzucenia. Podobały mi się jej zwroty. Genialna bohaterka Paula, ona wie, czego chce. Koniecznie musicie się jej przyjrzeć z bliska. O zakończeniu nawet nie wspomnę. Autorzy tutaj nieźle namieszali. Dla tego szoku warto było przeczytać całą książkę. Jestem zadowolona z wątku obyczajowego.

Polecam.

Po dość kiepskim pierwszym spotkaniu z twórczością fińskiego małżeństwa postanowiłam dać im jeszcze jedną szansę. Jednak czy „Huśtawka” oferuje coś znacznie lepszego niż „Kontener”? Raczej nie.

Opis książki bardzo zachęcał mnie do przeczytania, a fabuła zapowiadała się naprawdę obiecująco. Jednak podobnie jak w przypadku „Kontenera” z wykonaniem jest znacznie gorzej. Były momenty, gdzie akcja nabierała tempa i trzymała w lekkim napięciu, co okazało się być miłym zaskoczeniem. Jednak to i tak nie wystarczyło i przez większość czasu wiało dla mnie nudą. Zabrakło mi „tego czegoś”, a ilość opisów przyćmiewa wszystko i nie wnosi zupełnie niczego szczególnego do fabuły. Gdyby chociaż bohaterowie byli jacyś szczególni i czymś się wyróżniali to mogłoby to uratować całą historię. Niestety z ich kreacją autorzy także mają problem. Dawno nie spotkałam się z tak nijakimi postaciami, które nie wzbudziłyby we mnie kompletnie żadnych emocji. Ogólnie małżeństwo ma dla mnie dość toporny styl przez który naprawdę ciężko przebrnąć.

„Huśtawka” to jedno z największych książkowych rozczarowań tego roku. Uwielbiam skandynawskie kryminały, bo kryją one w sobie ogromny potencjał i nigdy się na nich nie zawodziłam. Niestety ten duet to kompletnie nie moja bajka…

Starsza kobieta chorująca na nieuleczalny nowotwór zostaje znaleziona powieszona w lesie. Wszystkie poszlaki wskazują na samobójstwo, ale komisarz Pauli coś tutaj nie pasuje.

Tym bardziej gdy po miesiącu na palcu zabaw znalezieniu zostaje powieszony słynny himalaista. Tam jest jeden ważny trop – ten sam piasek co w lesie. Ktoś kazał ofiarom balansować na huśtawce przed śmiercią.

Drugi przypadek jest już dobrym motywem, aby rozpocząć śledztwo, jednak ledwie po tym znaleziony zostaje powieszony nastolatek. Jak wiele będzie ofiar? Kto i dlaczego je zabija?

Jedno jest pewne, gdy przeciwnikiem jest seryjny morderca, każda sekunda jest na wagę złota. Czy Paula rozwikła zagadkę i dorwie sprawcę?

Wciągająca, mroczna historia.