Opinia na temat książki Hyperion

Wyświechtane slogany porównujące książkę do „Diuny” skutecznie obrzydzają lekturę i dopiero po dokładniejszym zapoznaniu się z bardziej istotnymi informacjami na okładce (które uderzyły w najwrażliwsze struny mojego czytelniczego gustu) oraz zasięgając opinii innych, można spokojnie przełknąć pierwszą gorycz i zabrać się do lektury z w miarę obojętnym nastawieniem. Mimo to, „Hyperion” okazał się dla mnie zaskoczeniem. Konstrukcja opasłego tomu przeraziła mnie do szczętu, ale skokowość treści okazała się jednym z wielu asów z rękawa. Pojedyncze opowiadania okazują liniowość – pozornie oderwane od siebie elementy zgrabnie łączą się w całość, przy czym istotne informacje są precyzyjnie dozowane. Każda historia jest jedyna w swoim rodzaju (choć jedne podobały mi się bardziej – inne mniej), katalizuje grad pytań na postawione przed czytelnikiem dylematy dotyczące kwestii nurtujących zawsze albo akurat w teraźniejszym czasie lub w przyszłości, gryzie tematy z ciekawej perspektywy - niby realia niemal zupełnie inne, problemy te same. Opowieści uderzają w różne tony, przedstawiają odmienne punkty widzenia, środowiska, jak i również gatunki – gdzieś tam przeplata się proza podróżnicza, kryminalna, sentymentalna, obyczajowa, cyberpunk ... Jednak ze wspólnym elementem, który wprowadza napięcie, a czasem przypala aurę do temperatur horroru. Zagadkowość czynnika – persony wprowadzającej grozę, wzbudza skrajną fascynację z powodu fantastyczności i otoczki mityczności jak gdyby nie pasującej do wykreowanej rzeczywistości. Postacie są pełnowymiarowe, a wśród nich odnalazłam prawdziwą perłę, przy okazji rozluźniającą atmosferę. Zakończenie przyprawiło mnie o frustrację przez nieposiadanie pod ręką „Upadku ...”, ale to nie zatarło mojego ogólnego wrażenia.