Integracja Polski z Unią Europejską : wybrane aspekty polityki integracyjnej w latach 1991-2004

Zjednoczenie Polski ze strukturami euroatlantyckimi - NATO i Unią Europejską, stanowiło najważniejszy cel określonej w 1990 roku, polskiej polityki zagranicznej. Działania dyplomatyczne przedstawicieli polskiego rządu doprowadziły do podpisania 26 lutego 1999 r. Traktatu Północnoatlantyckiego, będącego zgodą na przystąpienie Polski do NATO. Formalnym członkiem Paktu Polska została 12 marca 1999 r. Podczas uroczystości w amerykańskim mieście Independence, polski minister spraw zagranicznych - Bronisław Geremek przekazał na ręce Madeleine Albright - ówczesnego sekretarza Stanu USA akt przystąpienia Polski do Paktu. Dzięki uczestnictwu w strukturach NATO Polska znacznie wzmocniła swoje bezpieczeństwo militarne i uzyskała dostęp do nowoczesnych technologii wojskowych. Daleko trudniejszym zadaniem, wymagającym wielu lat dostosowań w zakresie prawa i gospodarki oraz odpowiedniego przekształcania instytucji politycznych jest integracja z Unią Europejską. Szansę dołączenia do tej wspólnoty Polska otrzymała 13 grudnia 1997 roku, kiedy przedstawiciele państw i rządów krajów członkowskich Unii Europejskiej zaprosili Polskę, Czechy, Węgry, Estonię, Słowenię i Cypr do rozmów akcesyjnych dotyczących przystąpienia do Unii Europejskiej. Zaproszenie to było nie tylko szansą dla państw kandydujących, było również ogromnym wyzwaniem dla samej Unii, która po raz pierwszy w swojej historii przyjmowała do swojego grona tak dużą liczbę państw. To jakościowo odmienne rozszerzenie wymagało od krajów kandydujących pokonania różnicy pięćdziesięciu lat doświadczeń w budowie gospodarki rynkowej i zasad demokratycznego porządku prawnego. Natomiast dla państw Unii oznaczało zbudowanie systemu instytucjonalnego zdolnego do kierowania Wspólnotą złożoną z 25 państw. Do poszerzenia Wspólnot i dostosowania jej do działania w zmienionych warunkach państwa członkowskie przygotowywały się od wielu lat. Ukoronowaniem tych starań ma być Traktat Konstytucyjny w zasadniczy sposób modyfikujący zarówno system instytucjonalny jak i mechanizmy jego działania (np. najbardziej kontrowersyjna kwestia sposobu liczenia głosów w Radzie Unii Europejskiej)