Opinia na temat książki Invocato. Księga 1

Zmarnowany potencjał historii, zresztą z tematyką samobójstw samych w sobie nie ma NIC wspólnego, narracja kuleje i plącze się, zrywy akcji męczą czytelnika (nawet bardziej niż pogrzebane nadzieje) a dialogi to bardziej przepychanki słowne (w stylu tych słyszanych na przystanku) irytujące swoją (bardzo często) infantylnością i (niestety) ''płaskawym'' humorem. Główna bohaterka, to (jak mi się wydaje) upchnięte w jedną niewiastę wszystkie marzenia i fantazje autorki, postać totalnie przesadzona, heros, tytan, "multitalent" i wszystko w jednym (przyznam, że wyszła z tego baaardzo irytująca mieszanka), za którą na dodatek lata każda jednostka męska występująca w książce (swoją droga inne kobieciny nawet nosa nie wystawiają, bo i po co, skoro reflektor autorki non stop świeci na Burą) . No i na dodatek nie do końca rozwinięta sama koncepcja tego całego miasta, coś tam dzwoni, ale nie wiadomo w którym kościele, wszystko skupia się na naszej zbuntowanej i nierozumianej bohaterce. Niestety: raczej niesmaczna :< (choć nie mówię, że całkiem ją przekreślam, bo prostu ambicji w niej za grosz ;)