Jak się dzielimy i co nas łączy?

Współcześnie dużo mówi się o kryzysie czy rozpadzie więzi społecznych. Czy: istotnie ginie oparta na więzi? Czy istotnie więź traci na znaczeniu? Gdzie, w jakich miejscach społeczeństwa polskiego więzi społeczne zachowują się, w jakich rozpadają, a w jakich przebudowują, zmieniając sens, a także implementację? Czy istotnie trzeba się odwoływać do zamierzchłej tradycji, aby odbudować więź społeczną? (...) To, co nas dzieli i co nas łączy rozgrywa się w sferze naszych przekonań, wiedzy, stereotypów, wartości, wyobrażeń i stąd tak ważne jest badanie tych sfer. Poprzez pryzmat więzi lub ich braku możemy wyjaśniać działania emigrantów we współczesnej Francji, stosunek Polaków do mniejszości i mniejszości do państwa polskiego, poczucie związku z instytucjami państwa lub ich obcości, społeczne konstruowanie biedy lub stosunków pracy. Warto zatem sięgnąć do starej, blisko sto lat liczącej sobie tradycji polskiej socjologii i znowu spojrzeć na rzeczywistość społeczną jako ponad wszystko rzeczywistość znaczeń, wartości, przekonań, odczuć i sądów normatywnych. (fragmenty Wprowadzenia)