Jedno małe kłamstwo

Uczciwie przyznam, że nadal, być może nieustająco jestem pod wrażeniem Dziecięciu płytkich oddechów. Nadal siedzi we mnie ta książka. Być może waśnie z tego powodu, tak długo nie mogłam zebrać się na przeczytanie książki o drugiej z sióstr. I choć stoi u mnie w domu już kilka ładnych miesięcy, nie planowałam w najbliższym czasie jej lektury. Swoją drogą, to zmora książek stojących na półkach, tych w zasięgu ręki, strasznie długo czekają na swoją kolej.
Tym razem Katia zadecydowała za mnie. I przyznam, że dobrze się stało. Otworzyłam Jedno małe kłamstwo i nie miałam najmniejszych problemów, aby ponownie wejść do tego świata. Kurcze, niemal jakbym pierwszą część czytała kilka dni, a nie miesięcy temu. Od razu też przypomniałam sobie i te dobre, ale i te denerwujące mnie rzeczy.
A więc tak, aby nie opowiadać po raz kolejny o czym opowiada historia, można tylko wspomnieć, że tym razem z demonami, bardzo głęboko skrywanymi, mierzy się siostra Kasey. Ta książka to jakby poszukiwanie łez, które ta młodziutka dziewczyna powinna wylać po śmierci rodziców, krzyków, wrzasków i tego, co uczyniłoby z niej poranioną, ale gotową na spotkanie ze światem nastolatkę, zamiast zamkniętej we własnych karbach, ograniczeniach dziewczyny, która w szkole dostaje tylko najlepsze oceny.
Tutaj Livie poznaje smak ocen słabszych niż te, do których się przyzwyczaiła, poznaje smak galaretek alkoholowych, bólu tatuażu zrobionego w stanie mocnego ograniczenia świadomości czy niepewność pamięci po ...

Książka średnio - słaba, ale uwielbiam szalonego doktorka ;)