Opinia na temat książki Jeszcze jeden dzień

Zgodnie z naszą świecką klubową tradycją przed Świętami czytamy coś lekkiego, ciepłego i inspirującego. W tym roku padło na Mitcha Alboma, a konkretnie na „Jeszcze jeden dzień”. Z opinii wynikało, że będzie wzruszająco, o pojednaniu, wybaczeniu, podnoszeniu się z upadku.
Było mdło i nijako.
Uwaga: będą spoilery i złośliwości.
1. Język – nie jestem wybitnym koneserem, zwykłym czytelnikiem – ale to, co proponuje Albom to nic szczególnego, żadnego polotu, finezji, nie było ani jednego momentu, w którym słowa bardziej rezonowały w duszy.
2. Bohater – rozumiem, że może miał to być symbol zwykłego amerykańskiego faceta – kiedyś odnoszący sukcesy bejsbolista, potem alkoholowy wrak człowieka, w końcu niedoszły samobójca, chodzące nieszczęście, suma wszystkich głupich decyzji. Wiem, że autor chciał pokazać upadek człowieka, rozpad rodziny i ból, ale znowu talentu zabrakło.
3. Motyw ducha matki – absolutnie niestrawny, bo pisany ze śmiertelną powagą. Ckliwe, aż zęby się wykręcają od tej słodyczy.
4. Zakończenie – jak wyżej, nie mam siły się pastwić.
W końcu – nie potrafię zdiagnozować czym różni się ta książka od innych chwytających mnie za serce, wyciskających łzy i wreszcie dodających otuchy. Podejrzewam, że Albom nie ma tej iskry Bożej albo poszedł po linii najmniejszego oporu i swoje postaci spłaszczył do maksimum. W podobnym stylu utrzymane są: „Chata” i „Stokrotki na śniegu” – amerykańska pop-potrawka przedświąteczna.
A z drugiej strony widzę, że nawet z banalnej historii umiejętne pióro może wyczarować małe cudo – polecam „Hanulkę Jozy” i „Ptaszynę”, a jeszcze bardziej „Włoskie buty” Mankella. Niby nic, a dobrze się człowiekowi na sercu robi. Przynajmniej mi się zrobiło.