Opinia na temat książki Jeszcze się kiedyś spotkamy

Powieść nominowana do tytułu Książki Roku 2019, znakomite recenzje czytelników w LC. Więc choć właściwie nie przepadam za polskimi powieściami obyczajowymi i romansami , przeczytałam spodziewając się fajerwerków lub co najmniej wciągającej lektury. I nie był to dobry pomysł, a wielkie rozczarowanie. Książka mnie po prostu znudziła.
Dwie przenikające się historie : współczesna - banalna i przewidywalna oraz wojenna - trochę mniej przewidywalna, ale równie banalna. Bardzo powierzchownie potraktowane wojenne tło historyczne, oprócz garści detali, w ogóle nie czuje się, że to czasy wojenne. Postaci mało wyraziste, płaskie, jednowymiarowe: albo jednoznacznie dobre, albo złe. Albo białe, albo czarne, żadnych szarości. I wreszcie forma : styl, język, dialogi - nie są najwyższych lotów.
Doczytałam książkę do końca, z trudem. Kartki przewracałam nie z ciekawością „co będzie dalej”, ale ze nadzieją, że wkrótce skończę. Podsumowując - zamysł książki był ciekawy, coś tam z realizacją nie wyszło.
Rozumiem, że wielu czytelnikom książka się podobała, wszak DE GUSTIBUS NON EST DISPUTANDUM, ale ja prędko po polską powieść obyczajową nie sięgnę.
Na zakończenie, ku mojemu zaskoczeniu. Książka sprowokowała mnie do refleksji i przemyślenia postawionej przez autorkę tezy, że powielamy w życiu zachowania naszych antenatów, matek, ojców, babek, pradziadków. Prześledziłam to w mojej rodzinie. Rzeczywiście tak jest.