Jeszcze się kiedyś spotkamy

"Jeszcze się kiedyś spotkamy" to pierwsza i jedyna książka Magdaleny Witkiewicz, jaką kiedykolwiek czytałam. Widzę, że muszę lepiej poznać autorkę, bo w tej powieści wprost się zakochałam. Robiłam sobie specjalnie przerwy w pracy, żeby móc choćby przez godzinę doczytać kilkadziesiąt kolejnych stron. Nie mogłam się oderwać od niej. 🙆‍♀️🙆‍♀️

Autorka mnie zachwyciła, zatrzymała i sprawiła, że zapragnęłam poznać wszystkie jej utwory. Choć książka ma ponad 500 stron, przeczytałam ją w kilka dni. Sposób pisania Magdaleny Witkiewicz w ogóle mnie nie męczył, dzięki czemu mogłam czytać po kilka godzin z rzędu, bez jakiejkolwiek przerwy. 😅

O czym jest ta książka? Aż mi słów brakuje, by opowiedzieć.

O ludziach, którzy nie potrafią się odnaleźć w swoim życiu i muszą się podporządkować kolejom losu, choć bardzo tego nie chcą. O miłości, wystawionej na próbę kilku dziesięcioleci i o walce o swój byt. O namiętności, żądzy życia i przetrwania oraz o rodzinie, która czasem nie potrafi powiedzieć, że kocha, ale w ukryciu stara się pomagać, jak tylko umie. 🙃

Nie pamiętam, kiedy ostatnio płakałam podczas czytania. I choć przez moje ręce ostatnio przewijają się same perełki literackie, to ta mnie szczególnie poruszyła. Była taka... prawdziwa, namacalna. Życie bohaterów było bardzo prawdopodobne. Czułam, że podobne losy mogły spotkać niejednego żyjącego człowieka w czasie II Wojny Światowej.

To piękna opowieść o życiu, ludziach i pragnieniach - zarówno ...

Przyznam szczerze, że podchodziłam do tej powieści nieco ostrożnie. Znając „pióro” autorki, byłam pewna, że książka mnie nie zawiedzie, ale to co wzbudziła we mnie fabuła podczas czytania, to nawet nie są zwykłe emocje. To uczucie, że są historie, których łatwo nie da się zapomnieć, bo… zdarzyły się w tak trudnych latach jak wojna.

Nie jest ważne, ile w tej książce jest fikcji a ile prawdy, takich historii zapewne jest tysiące, ale coś je wyróżnia. Wyróżnia je ta prawie intymna indywidualność.

Autorka na przykładzie dwóch kobiet metaforycznie zadaje pytanie: czy miłość na odległość ma szansę na przetrwanie? Myślę, że ma. Ale musi być silna, odporna na pokusy zewnętrzne i szczera. Jeżeli zabraknie którejś z tych części, z tej specyficznej układanki, to… rozsypie się jak domek z kart. I nie jest ważnym to, czy wybranek poszedł na wojnę i może w każdej chwili zginąć, czy tak jak w wątkach współczesnych tej opowieści wyjechał za granicę zapracować na lepsze życie.

(…) Michał opowiadał o amerykańskich znajomych, którzy mnie coraz mniej interesowali, i o problemach, których kompletnie nie rozumiałam. To był zupełnie inny świata. Żył w całkiem innej bajce. I coraz częściej ogarniał mnie strach, czy ta bajka będzie miała wspólne, szczęśliwe zakończenie. (…)

Fabuła książki podzielona jest na kilka części; jest teraźniejszość, jest wojenna przeszłość i są listy – piękne, wzruszające i bolesne zarazem.


Dwie różne historie, niby takie ja...

Autorka wyraźnie chce nam ukazać, iż całe życie na coś bądź kogoś czekamy. Jedni na miłość inni na wakacje a jeszcze inni na odpowiedni moment. I tak ciągle gdzieś pędzimy przez nasze życie zawsze na coś czekając. A czasem warto zatrzymać się, choć na chwilę, przemyśleć, bądź posłuchać rady najbliższych i zastanowić się czy rzeczywiście warto jest na daną rzecz czekać?



Przepiękna książka. Czytałam ją na przemian słuchając dzięki akcji czytaj.pl. Nie raz przy historii Adel i Franciszka zakręciła mi się łza w oku. Ich historia jest bardzo smutna a zarazem przepiękna. No, ale nie chce Wam tu zbyt dużo zdradzić. Czy warto sięgnąć po tę książkę? Uważam, iż warto. A ja już nie mogę się doczekać aż sięgnę po kolejną książkę Pani Magdaleny Witkiewicz.