Przecież to było tak niedawno

Genowefa, bohaterka powieści to starsza pani, która mieszka naprzeciw znanego w całej Polsce domu seniora Happy End. W swoim wolnym czasie, którego ma dość dużo, pewnego dnia zauważa, jak jeden z podopiecznych rysuje na płocie kreski. Zaaferowana jego zachowaniem, postanawia go poznać. Okazuje się, że mają ze sobą jedną wspólną cechę – obojgu zależy na tym by bliskie ich sercu osoby (w przypadku pana Waleriana chodzi o wnuczkę, a w przypadku pani Genowefy chodzi o syna) ułożyły sobie życie. Czy za ich sprawą dojdzie do szczęśliwego zakończenia?

Nie jestem fanką opowiadań, zawsze odczuwam po ich przeczytaniu niedosyt. Tym razem też go nie zabrakło, ale został on zminimalizowany dzięki dobrze przemyślanej fabule, która zawierała w sobie tyle ciepła, miłości i troski, którym nawet ja uległam. Ode mnie 8/10.

Uwierz w Mikołaja to powieść, która w październiku tego roku miała swoje wznowienie i to właśnie w nim pojawiło się opowiadanie „Przecież to było tak niedawno”

Genowefa mieszka w sąsiedztwie Domu Seniora o wdzięcznej nazwie Happy End i obserwuje tajemniczego starszego pana.
Starsza pani ma syna Adama i wnuka Brunona, jednak to nie najmłodszy z rodu spędza jej sen z powiek ale ten starszy.
Adam po śmierci żony lokuje swe uczucia w nieodpowiednich kobietach, czy znajdzie wreszcie wybrankę swojego serca? Walerian zamieszkał w Domu Seniora Happy End z czym ne do końca zgadza się jego wnuczka Klaudia. Młoda dziewczyna ma jednak swoje problemy z Kacprem, który lubi zaglądać do kieliszka.
Czy dziewczyna otrząśnie się z tego feralnego zauroczenia?
Czy Genowefa pozna Waleriana?

Przyjemne choć bardzo krótki opowiadanie. Wprost idealne na ten deszczowy wieczór.