Czereśnie zawsze muszą być dwie

Po przeczytaniu najnowszej książki Magdaleny Witkiewicz musiałam odczekać kilka dni aby ochłonąć i odtruć się innymi,lepszymi opowieściami.

Przede wszystkim gdybym nie widziała nazwiska autorki na okładce byłabym pewna,że książkę napisała Katarzyna Michalak. Cóż, nagryzmoliła ją niestety pani Witkiewicz. Z pełną odpowiedzialnością użyłam słowa "nagryzmoliła" bo te duby smalone to mogły powstać w sztambuchu przedwojennej licealistki.
Naiwne,banalne i rażąco głupie czytadło - to były moje pierwsze myśli już podczas przedzierania się przez potoki bzdur.
Całe stada zaryczanych czytelniczek,opinie pełne zachwytów a nawet uwielbienia. I za co? Za kicz,sztampę i truizmy? Czy naprawdę tylko na tym zależy czytelnikom?
Książka została rozdmuchana do niemal 500 stron. Na każdej stronie szerokie marginesy a tekstu odrobinka na środku.W ten sposób to i 1000 stron można naprodukować.
Główna bohaterka Zosia uwielbia legginsy.Ciągle albo je wkłada albo zdejmuje albo w nich leży albo siedzi. I pewnie od częstego w nich chodzenia stała się tak głupia bo odcięły biedaczce dopływ krwi do mózgu.
Cała reszta postaci występujących w książce to tylko dwa rodzaje ludzi : źli i aż do mdłości dobrzy. Dialogi żenujące. Pełne złotych myśli typu: gdyby założyła zamiast czerwonych majtek te w niebieskie kropki to jej życie wyglądałoby inaczej,gdyby zamiast pęta kiełbasy zjadła śledzia to dostałaby szansę na podążanie inną ścieżką oświecenia itd

Dialogi to 90% procent...

OJ Dlaczego już się skończyło? Jeszcze jestem pod ogromnym wrażeniem. Tyle już o tej powieści napisano, że ja postanowiłam przytoczyć tylko kilka cytatów z książki. -,,Wtedy byłam pewna, że całym moim życiem rządzą przypadki. Teraz tak nie myślę. Przecież musiałam podjąć decyzję, by założyć dres, włożyć słuchawki w uszy i wyjść z domu, by pobiegać.”-,, Każdy ma swoje problemy, każdy pragnie miłości i nikt nie chce być sam na tym świecie.” -,,Czarne świece to lustro złych emocji. Odbijają złe zaklęcie w kierunku osoby, która je rzuciła. To konieczne przy rozpoczynaniu nowego etapu w życiu,’’ -,,Życie chyba tak wygląda, że czasem musi być bardzo, bardzo źle, właśnie po to by zaczęło być dobrze.”- ,,Wszyscy chodzimy w labiryncie poplątanych życiowych dróg. W zależności od tego, w którą ścieżkę skręcimy, nasza droga zakończy się w tym lub innym miejscu. Niezależnie od tego, czy wybór drogi życiowej będzie naszą decyzją, czy podejmiemy ją pod wpływem wiatru napędzanego przez los.’’- ,, Czy chcesz czy nie chcesz, nadejdzie taki dzień, że umrze ktoś bliski. I będzie ci bardzo źle. No chyba, że to ty odejdziesz pierwsza. Wtedy ktoś inny będzie rozpaczał.”POLECAM GORĄCO.

Przyzwoicie napisane czytadło dla kobiet. Schematyczne, przewidywalne, bez większych uchybień. Jest miłość, jest przyjaźń, jest nieszczęście. Książka, mimo wielu tragedii w niej opisanych, nie wycisnęła mi łez, za co poniekąd jestem wdzięczna autorce. Ale nie wywołała też większych emocji czy nie skłoniła do rozmyślań – za co już wdzięczna autorce nie jestem.

Kiedyś czytałam (czy może słyszałam), że autorka przygotowując się do pisania książki, której duża część akcji dzieje się w przedwojennych okolicach Łodzi, korzystała z kilogramów książek i opracowań o dwudziestoleciu międzywojennym, życiu łódzkich fabrykantów itp… Fakt ten autorka potwierdziła w „Podziękowaniach” umieszczonych na końcu książki: „Dużo czytałam, przeglądałam forum Sympatyków Rudy Pabianickiej (dziękuję wszystkim, którzy mi pomogli), rozmawiałam z wieloma osobami, kupiłam jakieś dwadzieścia kilogramów książek o fabrykantach, Rudzie Pabianickiej i Łodzi, drugie tyle o Polsce w latach międzywojennych.” Naprawdę? A ja, podczas całej lektury, miałam wrażenie, że Ruda Pabianicka jest miejscem wymyślonym, że w Łodzi autorka chyba nigdy nie była, a czasy przedwojenne i łódzcy fabrykanci to temat, hm, nawet nie liźnięty, ale luźno skojarzony… I tego mi brakowało: osadzenia akcji w miejscu i czasie. I czegokolwiek, jakiejkolwiek informacji, która byłaby gratisem do czytadła, a pochodziła z półki „tak było”. Bo informacja, jak się nazywał ówczesny rudzki ksiądz, raczej tym gratisem nie jest.

Autork...

Jakie to było banalne, jakie schematyczne, jakie słodkie, romantyczne i nierealne. Ale jakie to było dobre zarazem :) Ciepła opowieść o miłości, przemijaniu, stratach i zyskach, o złych i dobrych wyborach, o słych i dobrych ludziach, których los stawia nam na naszej drodze. O tym, że trzeba się cieszyć życiem, tym co nam daje i być w stanie dostrzegać małe rzeczy, które kreują nasze życie. Takie książki obyczajowe lubię, takie będę czytać i się nimi rozkoszować. Od czasu do czasu oczywiście, bo od nadmiaru słodyczy też może się zrobić niedobrze.
Miłośnikom dobrej obyczajowej literatury kobiecej - polecam.

Nie mogłam oderwać się od tej książki ... jest w niej niesamowita magia, a do tego jej akcja rozgrywa się niedaleko mnie , w Rudzie Pabianickiej. Żadna z was nie pożałuje chwil spędzonych na tej lekturze....

15 letnia Zofia Krasnopolska w ramach kary za ucieczkę ze szkoły w dzień wagarowicza zostaje przydzielona do pomocy 60 letniej Stefanii Pilch.
Pani Stefanią okazuję się być jedną z najważniejszych osób, które spotyka w życiu Zosia.
Piękna i ciepła historia.

...

Bardzo przyjemnie napisana książka, kryjąca w sobie dwa wątki: teraźniejszy i z dalekiej przeszłości.