Córka generała

To moja kolejna powieść Pani Magdaleny, którą przeczytałam w ciągu jednej nocy. Próbowałam ją kilka razy odłożyć ale nie mogłam, chciałam jak najszybciej się dowiedzieć jak zakończyła się wojenna historia. Zakończenia w obecnym czasie już się spodziewałam ale okres wojny prawie do końca był owiany tajemnicą. Bardzo dobra książka obyczajowa umieszczona w historycznym otoczeniu przed i w czasie II Wojny Światowej. Miłość nie wybiera. Gdy serce mocniej zabije to Andrzej nie zastanawiał się, że jego wybranka jest córką nazistowskiego generała. Czy ta miłość miała szansę przetrwać? Jak ja wybrnęłabym z takiej sytuacji? Z ogromną przyjemnością sięgnę niebawem po kolejną powieść pani Magdaleny, mam już ją, wypożyczoną z biblioteki, w domu.

Piękna rodzinna opowieść, gdzie dobro i miłość zawsze zwycięży. Dla mnie jednak powieść zbyt cukierkowa, za mało prawdy o II wojnie. Autorka opisuje więcej uczucia głównych bohaterek, a niestety tło historyczne mało rozwinięte. Powieść oceniam dobrze, zamysłem autorki była zapewne pointa, że po burzy zawsze wychodzi słońce...

,,Kiedyś jeszcze będzie pięknie. Niebo będzie tak samo niebieskie, słońce tak samo będzie raziło w oczy. Trawa pozostanie zielona. Wiatr będzie nadal rozwiewał nam włosy i tak samo będziemy się denerwować, gdy zacznie padać deszcz, a my nie weźmiemy z domu parasola" - zapamiętajcie ten fragment.

Miłość w cieniu walki o przetrwanie. W Wolnym Mieście Gdańsku wiosna wisi w powietrzu, a w sercu Andrzeja Tapera rozkwita miłość do Elise. Miłość odwzajemniona. Polak i córka niemieckiego generała zafascynowanego Hitlerem i jego ideologią - czy to się może udać?

Historia tych dwojga jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, co sprawiło, że jeszcze bardziej trafiła do mnie i jeszcze bardziej ją przeżyłam. Bo przeżyłam mocno. Magdalena Witkiewicz ma niezwykłą zdolność do odnajdywania w czytelniku uczuć, o których on sam nie miał pojęcia. Tak właśnie było przy tej powieści. Nie przypuszczałam, że aż tak mnie poruszy. Bo czy we wrogu można zobaczyć człowieka? Czy wróg ma w sobie pokłady dobra? Czy można mu pomóc, jeśli ten cierpi? Czy można go pokochać?

Kiedy kończyłam czytać tę książkę gruchnęła wiadomość o ataku Rosji na Ukrainę. I nagle „Córka generała” stała się jeszcze bardziej autentyczna. Te wyżej wspomniane pytania to już nie jest teoria, a nasza rzeczywistość i choćby dlatego warto przeczytać tę książkę.

Prócz ważnych tematów autorka serwuje nam również piękną historię. P...

Poruszająca historia trudnej miłości – ekscytująca i ściskająca za gardło… Czy historia naprawdę musi zataczać koło? Czy ludzkość nie jest w stanie uczyć się na błędach? Przerażająca jest świadomość, że pewne mechanizmy polityczne i aspiracje jednostek nawet współcześnie są w stanie wzniecić wojenną pożogę…

Tytułową córką generała jest Elise von Hummel, która zakochuje się w Andrzeju. Uczucie Polki i Niemca napotyka wiele przeszkód, podobnie jak miłość ich przyjaciół – Haliny i Józka. Tak się dzieje, gdy okrutna, niebezpieczna wojna zdominuje wszystkie sfery życia i właściwie pozbawi wszelkiego wyboru, zamiesza ludzkimi planami, marzeniami, oczekiwaniami…

Autorka sugestywnie ukazała jak pochodzenie, wychowanie, pozycja wpływają na światopogląd i podejście do rzeczywistości. W przedwojennych realiach jedni mogli sobie pozwolić na wygodne, szczęśliwe życie w złotej klatce, na komfort nie dostrzegania prawdy wokół siebie. Inni musieli poddać się rasowej segregacji, pogodzić z prymitywną propagandą, lawirować i kombinować, by przeżyć lub uciekać. Młodziutka Elise długo nie potrafiła pojąć, jak pomysł włączenia Gdańska do Trzeciej Rzeszy odbija się na mieszkańcach innych narodowości.

Lekkie pióro autorki sprawia, że wojenny romans, związane z jego okolicznościami trudne wybory, moralne dylematy zaprzątają naszą głowę zupełnie. Burzliwe czasy natomiast, które właśnie powróciły, niepokój, niepewność, strach – sprawiają...

Może to dziwne, a może warte przemyślenia, ale najbardziej interesujące w „Córce generała” były dla mnie słowa „Od Autorki”.

Kiedy skończyłam czytać tę książkę nie było mi łatwo zabrać się za pisanie recenzji, ponieważ cały czas emocje we mnie mocno buzowały.

Autorka wspomina, że to fikcja literacka, ale ja tyle wysłuchałam już opowieści wojennych, tyle wspomnień, że wcale bym się nie zdziwiła, gdyby nagle pojawił się ktoś i powiedział: „to moja historia”.

Nie od dziś wiadomo, że wojna w wielu ludziach wyzwoliła bestie, wpajana latami nienawiść i pogarda dla innych nie mogła pozostać bez echa. Ale ja wiem, że nawet w najgorszych warunkach wielu ludzi pozostaje LUDŹMI.

W tej książce mamy na to i piękne i bolesne przykłady, i tak jak zawsze powtarzam, że są ludzie źli do szpiku kości i są tacy, dla których drugi człowiek nie jest tylko wrogiem, jest człowiekiem takim samym jak oni.

O tym właśnie jest ta książka, o prawdziwym człowieczeństwie, które mimo strachu, bólu, niepewności, a często nawet nienawiści pozostaje człowieczeństwem.

To opowieść o miłościach zrodzonych w czasach, kiedy wielu nie potrafiło kochać, ale czy miłość pyta nas o zdanie, gdy serce wyrywa się do drugiej osoby?

Autorka przedstawia nam osoby dla których słowa „empatia”, „pomoc”, „miłosierdzie” są czymś tak naturalnym, że w sytuacjach ekstremalnych, nie zastanawiają się nad tym czy to co robią jest dobre czy nie, czy narażają własne życie, czy nie prowokują losu, tylko działają tak, jak im podpowiada serce...

„Córka generała” to najnowsza powieść autorstwa Magdaleny Witkiewicz. Książka ta ukazała się pod szyldem Skarpy Warszawskiej 23.02 tego roku. Powieść inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami, a w obliczu zaistniałych dzień po premierze wydarzeń tym bardziej zyskuje na aktualności i swej wymowie.

Akcję opowieści autorka osadziła w Wolnym Mieście Gdańsku, a jej głównymi bohaterami są Elise von Hummel – córka niemieckiego generała i polski patriota Andrzej Taper. Na kartach „Córki generała” śledzimy historię ich burzliwej, zakazanej miłości, ale rzecz jasna nie tylko. Obserwujemy również wydarzenia dziejące się zarówno w przededniu, jak i w trakcie II Wojny Światowej.

Magdalena Witkiewicz w charakterystyczny dla siebie sposób oplotła losy swoich bohaterów na kanwie wydarzeń historycznych bardzo wyraźnie ukazując ich wpływ na życie zwykłych ludzi.

W powieści śledzimy losy nie tylko dwojga głównych bohaterów lecz także ich przyjaciół i najbliższych. Jest to książka o różnych obliczach miłości, młodzieńczych marzeniach i pragnieniach oraz o tym, jak krętymi ścieżkami podążać potrafi ludzkie życie.

Na tle wielkiej historii, autorka pokazuje nam wiele oblicz człowieczej natury, które ukazują się pod wpływem otaczającej bohaterów codzienności. Wojna wyzwala bowiem w ludziach nie tylko ogrom zła i buntu. Okazuje się także, że bywa katalizatorem niezmierzonych pokładów dobra ukrytych w ludzkich sercach i duszach.

Bohaterowie tej powieśc...

Wolne Miasto Gdańsk.

Gdybym „Córkę generała” oceniała jako kolejną książkę, która ma przybliżyć tamte tragiczne czasy i pokazać inne oblicze wojny poprzez jakiś jej kolejny epizod, to byłabym bardzo rozczarowana. Że ani tu głodno, ani chłodno, ani straszno, nie drżę o życie bohaterów, ani im nie współczuję, bo nie ma czego, że nie czuję oddechu wojny, ani jej grozy na plecach.

Ale nie to zdaje się było zamierzeniem autorki. „Ta powieść to fikcja, nie dokument”- pisze w posłowiu Magdalena Witkiewicz. Historia została zmyślona, a bohaterowie stworzeni przez autorkę. Trzeba było tę opowieść osadzić w jakimś czasie i przestrzeni. Trafiło na okres krótko przed wojną i czasy wojenne, trafiło na Gdańsk. Ale przedwojennych dramatów polskich mieszkańców Wolnego Miasta Gdańska (na co liczyłam) oraz historii wojennego Gdańska w tle, tyle tu co kot napłakał, nie ma też epatowania wojną, złem, trwogą.
Bo nie to chyba jest dla autorki ważne, tylko miłość i żeby ta dwójka się końcu połączyła. I tak doszłam do sedna sprawy - miłosnej historii, całkiem ciekawie i sprytnie obmyślonej. Dodatkowo jest o przyjaźni i trudnych wyborach oraz o szlachetnych młodych ludziach o złotych sercach i o tym, że po burzy zawsze wychodzi słońce. Na co bohaterowie czekali i doczekali się. Pokrzepiająca historia, która zgodnie z intencją autorki „napełnia nadzieją i wiarą w dobrych ludzi”.

Książka ma dla mnie nietrafiony tytuł, bo nie o córce generała tu najwięcej. Do połowy E...

,, Zawsze w życiu jest coś za coś. I dlatego chyba nie ma sensu się zastanawiać nad wyborami, których nigdy nie mieliśmy szansy dokonać. Życie jest tak pomyślane, że decyzje podejmujemy tylko raz. Gdy wybierzemy złą drogę i pobłądzimy w lesie, możemy zawrócić, ale przy wyborze drogi życiowej jest nieco inaczej. Czasu nie można cofnąć. Czy gdybym mógł zrobiłbym to?’’

Powieść o trudnej miłości w czasach II Wojny Światowej, która dzieje się w wolnym mieście Gdańsk. W książce znajduje się jeden z wątków zakazanej miłości, która nie miała mieć prawa bytu- ona Niemka, on Polak. Pośrednie wątki skupiają się na odczuciach jakie w tamtym momencie towarzyszyły bohaterom i trudnych wyborach jakie musieli podejmować. Historia sama w sobie nie jest najgorsza, ale też nie powala na kolana. Czytałam książkę o dość podobnej tematyce, więc mam też jakieś porównanie. Tamta podoba mi się zdecydowanie bardziej. Poza tym tą przesłuchałam, bo czytanie szło mi opornie.
Wracając do fabuły- mamy 3 głównych bohaterów i książka jest opowiadana z ich perspektywy. Przyznam, że nic mnie nie zaskoczyło, łatwo było się domyśleć co się zaraz wydarzy. Dużym plusem było to, że autorka dobrze się przygotowała do pisania książki o czym informuje i dodatkowo przestrzega, że ,,to jest fikcja, nie dokument’’. Na końcu możemy znaleźć też małe anegdoty 😊

"Kiedyś jeszcze będzie pięknie. Niebo będzie tak samo niebieskie, słońce tak samo będzie raziło w oczy. Trawa pozostanie zielona. Wiatr będzie nadal rozwiewał nam włosy i tak samo będziemy się denerwować, gdy zacznie padać deszcz a my nie weźmiemy z domu parasola".

Kiedyś pisałam, że książki Magdaleny Witkiewicz biorę w ciemno... Zdania nie zmieniam.

"Córkę generała" przeczytał najpierw mój mąż, potem ja. Oboje mamy to samo zdanie. To genialna pozycja.

Ciekawy sposób narracji, który osobiście uwielbiam, pokazuje nam historię z różnych perspektyw.
To, co autorka pragnie nam przekazać, to fakt, że nawet podczas wojny ludzie powinni pozostać ludźmi i że każdy zasługuje na pomocną dłoń oraz drugą szansę.
Bo gdy ta zawierucha już się skończy, świat wróci do normy i będzie tak, jak w słowach, które pozwoliłam sobie zacytować na początku.
Uważam, że ten cytat wiele mówi, daje nadzieję i jest zwyczajnie piękny. Odnosi się nie tylko do wojny, ale do jakiegoś gorszego czasu w naszym życiu. Warto go sobie zapamiętać, zapisać, powtarzać.

A książkę polecam wszystkim ❤️