Córka generała recenzja

" Dobro powraca ", to nie tylko cytat z książki, ale jej myśl przewodnia.

Jest wiele powieści, w których akcja toczy się w okresie ll wojny światowej. Dlatego, napisanie beletrystyki wyróżniającej się na tle innych jest sztuką. Pani Magdalena Witkiewicz jest autorką, która lubi wyzwania i zawsze się do nich odpowiednio przygotowuje. Pytanie tylko, czy tym razem podołała zadaniu?

Akcja książki zaczyna się przed wybuchem wojny w Wolnym Mieście Gdańsku. Ukazuje losy młodych ludzi których łączy wiele, ale jeszcze więcej dzieli. Elise jest młodą, beztroską dziewczyną, oczkiem w głowie tatusia, niemieckiego generała. Jej ojciec jest zafascynowany nazistowskimi ideami Hitlera, ale choć stara się nie mieszać polityki z wychowaniem dzieci, to jednak oczekuje od nich posłuszeństwa związanego z pochodzeniem.
Gdy Elise trafia na studia, poznaje ludzi, którzy mają odmienne poglądy, są bowiem Polakami lub, jak w przypadku wykładowców, Żydami. Ona jednak stara się żyć pełnią życia i nie zwracać uwagi na pochodzenie przyjaciół. Zakochuje się w Andrzeju i chce zyskać akceptację w jego kręgu znajomych. Pragnie, również, podzielić się swoim szczęściem z rodziną. Zważywszy na polityczne nastroje, zadanie jest niezwykle trudne, ale czy niemożliwe? Czy ta przepaść, jaka dzieli jej rodzinę i środowisko ukochanego przetrwa wojenną zawieruchę?

W tej książce obok fikcyjnych bohaterów pojawiają się postaci historyczne, a wśród nich major wywiadu Jan Żychowicz i legendarny jasnowidz Stefan Ossowiecki. Te osoby miały ogromny wpływ na losy kluczowych osób występujących w powieści.

" Córka generała " to powieść wielowymiarowa. Ukazuje miłość i przyjaźń w najtrudniejszym okresie historycznym, w czasie okrucieństwa ll wojny światowej. Lęk, strach, ale i bezinteresowną pomoc bliźniemu często na granicy ryzyka utraty życia. Trudne wybory i poświęcenie. Rozstania i nieoczekiwane powroty.

Narracja prowadzona jest przez kluczowych dla powieści, bohaterów. Dzięki temu łatwiej jest nam zrozumieć punk widzenia każdego z nich.

Powieść napisana jest w niespiesznym tempie, ale przekaz, jaki za sobą niesie jest niczym erupcja wulkanu. Sposób przekazu jest łagodny, ciepły, ale zarazem brutalny i szczery.

Zakończenie jak zwykle zaskakuje stawiając kluczową kropkę zamykającą powieść.

Polecam tę piękna, powieść o człowieku i człowieczeństwie w trudnych wojennych czasach.