Córka generała recenzja

Po nieudanym spotkaniu z jednym z opowiadań Magdaleny Witkiewicz postanowiłam przeczytać jej powieść. Jest to autorka bardzo popularna i jak czytamy na skrzydełku okładki „Córki generała” nazywana jest specjalistką od szczęśliwych zakończeń, opowiada o poważnych sprawach w lekkim, a czasami nawet w bardzo lekkim stylu. O ile do szczęśliwych zakończeń nie mam pretensji, bo lubię takie, to pisanie o poważnych sprawach w bardzo lekkim stylu trochę mi przeszkadza.

Czytając „Córkę generała” miałam wrażenie, że pędzę samochodem wyścigowym bez żadnego ryzyka. Opisana w powieści wojna w ogóle nie jest straszna. Ktoś się ukrywa, inny ginie, gdzieś tam w obozie ktoś pracuje, wychodzi na przepustkę, młody chłopak z Hitlerjugend wymachuje pistoletem, dobry Niemiec nie wydaje ukrywającego się powstańca, a po wojnie wysyła do Polski paczki z żywnością itd. W tym wszystkim miłość mniej lub bardziej szczęśliwa i Andrzej lekko zdobywający trzy kobiece serca. Córka generała z charakteru bezbarwna i tylko dzięki cyklamenowej sukni widoczna w powieści.

Czego mi w książce zabrakło? Emocji, opisania wydarzeń tak, żebym cokolwiek poczuła. Dobrze zapowiadającą się historię, z ciekawymi zdawałoby się wątkami, przeczytałam zupełnie obojętnie. Dlaczego? Mam nieodparte wrażenie, że na wielu pisarzach mści się chęć wydania kilku powieści w roku. Akcja płynie zbyt szybko, wydarzenia zdają się przemykać przed czytelnikiem jak w przyspieszonym filmie. Może czasami autorzy powinni zatrzymać się na dłużej, zgłębić i dopracować dany wątek. Tymczasem mamy zasygnalizowanie, szybkie rozwiązanie i do mety. Czytelnik nie ma czasu zadumać się, pomyśleć nad przeczytanymi słowami, bo już zabierany jest w dalszą drogę. Wiem, że to literatura obyczajowa kobieca, z założenia lekka i przyjemna, ale chyba nie tylko po to pisana i czytana, żeby zaliczyć kolejną książkę w wyzwaniu czytelniczym? Musi być w powieści coś, co po jej zamknięciu każe nam pomyśleć nawet przez chwilę. W „Córce generała” tego nie dostałam, a potencjał na naprawdę ciekawą powieść był.

Może autorka pokusi się o ponowne napisanie tej powieści, dopracuje wątki, doda wojnie okrucieństwa, które ją cechuje i dobitniej zaznaczy obecność Gdańska na kartach książki.

Może to dziwne, a może warte przemyślenia, ale najbardziej interesujące w „Córce generała” były dla mnie słowa „Od Autorki”.