Jeżynowa zima

Bez chusteczek nie ma co podchodzić, ja dosłownie ryczałam jak bóbr.
Sarah Jio chyba znana jest wszystkim czytającym kobietom, prawda? i to rzecz jasna z jak najlepszej strony.
Ta powieść zupełnie nie odbiega od rankingu najlepszych.

Claire, zawodowo - dziennikarka, prywatnie żona przechodząca z mężem przez kryzys małżeński wywołany wielką stratą jakiej doświadczyli.
Po powrocie do pracy otrzymuje od naczelnego do napisania artykuł o nagłym ataku zimy, która wszystkich zaskoczyła paraliżując całe miasto, i jak się okazuje ostatnio miała miejsce przed laty z tragicznym skutkiem dla pewnej kobiety Very, której zaginęło wtedy dziecko.
Claire nie wierzy, że malutki chłopiec uciekł z domu w mroźną noc i dlatego postanawia skupić się nad artykułem i poprowadzić własne śledztwo, by dojść do prawdy, co stało się z małym Danielem.
Książka przeplatana wspomnieniami Very, realnym życiem Claire, jej problemów osobistych i prowadzonym na własną rękę dochodzeniem...

Piękna, cudowna, wzruszająca, warta uwagi i przeczytania, a już na pewno zapadająca w pamięć
serdecznie polecam :)

"Jeżynowa zima" to typowe babskie czytadełko na jeden wieczór, co absolutnie nie jest żadną straszliwą wadą tej książki :)

Lubię, gdy opowieść łączy dwie historie osadzone w różnych przedziałach czasowych i taka też jest opowieść o życiu Very Ray i Claire Aldridge. Pierwsza z nich jest samotną matką próbującą przetrwać w niesprzyjającym świecie w latach trzydziestych, a druga współczesną dziennikarką badającą jej tragiczne losy.

Do historii Very Ray nie mam żadnych zastrzeżeń, w odpowiednich dawkach romantyczna i tragiczna, jednak problemy Claire Aldridge i jej męża Ethana były dla mnie momentami irytujące. Kocha, nie kocha, zejdą się czy rozejdą się... Ile można :P Nawet w romansidłach nie znoszę zbytniego przesadzania w tych tematach.

Naiwnie dałam się złapać na zimę w tytule, a jak się okazało - owa jeżynowa zima to niespodziewany powrót chłodów... w maju. Czyli żadnych klimatów świątecznych nie będzie, a szkoda, bo się na nie nastawiłam. Mimo wszystko podobała mi się ta opowieść, polecam szukającym lekkiej rozrywki na zimowy wieczór.

Bardzo fajna książka. Znajdziemy w niej intrygę, miłość, macierzyństwo, tajemnicę i nadzieję. Czyta się tę książkę bardzo szybko bo mocno wciąga. Polecam.

Zapewne nic odkrywczego na temat tej książki nie napiszę, ponieważ doskonale jest znana polskim czytelniczkom, z uwagi na fakt, że po raz pierwszy w naszym kraju została wydana w 2012 roku i wznowiona na prośbę wielbicielek twórczości Sarah Jio w 2014 r. Według fanek jest to najlepsza w karierze autorki, trzecia z ośmiu napisanych przez nią powieści, a skąd zaczerpnęła pomysł na taki tytuł i fabułę, dowiedziałam się na zakończenie lektury.
Nie po raz pierwszy sugeruję się opiniami czytelników i dzięki temu natrafiam na pozycje naprawdę godne uwagi. „ Jeżynowa zima „, to jedna z tych książek, gdzie niepostrzeżenie przekracza się granicę i już nie można oderwać się od czytania. Bez wątpienia historia stworzona przez autorkę dzięki niezwykłemu językowi i budowaniu napięcia, zaangażowała mnie niczym dobry kryminał. W meteorologicznym żargonie termin jeżynowa zima oznacza gwałtowny, ale przejściowy spadek temperatur i towarzyszące temu opady śniegu w maju. Właśnie ta anomalia pogodowa jest początkiem niezwykle wciągającej historii dwóch bohaterek, współczesnej Claire i żyjącej w latach trzydziestych XX wieku Very. Pozornie obce sobie kobiety, niemające ze sobą nic wspólnego, ale jak się później okaże ich losy są nierozerwalnie połączone,gdyż obie boleśnie przeżywają utratę dziecka. Dwie dramatyczne historie, które przeplatają się wzajemnie. Absorbujący romans, liczne tajemnice rodzinne, w których kłamstwo łączy się z prawdą.
Zwykle dwutorowo prowadzona akcja przechyla s...

„Jeżynowa zima” to gwałtowne ochłodzenie ze śniegiem i mrozem w czasie, gdy na dworze powinna panować już ciepła wiosna. „Jeżynowa zima” to także niezwykle wzruszająca i wciągająca powieść, którą naprawdę trudno odłożyć na później…

Akcja biegnie dwoma torami i rozpoczyna się właśnie podczas takiego załamania pogody. Autorka przenosi nas do Seattle, gdzie w maju 1933 roku, podczas Wielkiego Kryzysu poznajemy Verę Ray – młodą kobietę, która samotnie wychowuje swojego ukochanego trzyletniego synka Daniela. Kobieta pracuje jako sprzątaczka i pokojówka w eleganckim i wytwornym hotelu Olympic . Jej zarobki nie są wysokie i Verze bardzo trudno jest związać koniec z końcem. Kobieta zalega z czynszem i nieustannie martwi się o przyszłość swoja i dziecka. Ponieważ jej praca odbywa się w systemie zmianowym mały Daniel niejednokrotnie musi zostawać nocą sam w mieszkaniu. Podczas jednej z takich samotnych nocy, kiedy za oknem szaleje śnieżyca chłopiec znika i nie wiadomo co się z nim stało. Vera po powrocie z pracy szaleje z rozpaczy, szuka wszędzie swojego synka, ale jedynym śladem jaki odnajduje jest ulubiona zabawka Daniela – wysłużony miś Max pozostawiony na śniegu…

Równocześnie w czasach nam współczesnych poznajemy młodą kobietę Claire Aldridge, żonę Ethana Kensingtona, która pracuje w redakcji popularnej gazety w Seattle. Znów mamy początek maja, a za oknem śnieg i zimę. Claire nie może się pozbierać po wypadku jaki przeżyła rok wcześniej i od tego czasu jej małżeń...