Opinia na temat książki Kamień i sól

O co tutaj chodzi z tym otwartym zakończeniem?! Na okładkach nie ma nawet słowa o tym, że zapowiadany jest trzeci tom. Czuję się zbulwersowana tym, że nie poznamy zakończenia historii. Tak jakby autorka porzuciła tę serię i nie planowała już nigdy do niej wrócić, skoro teraz skupia się na innych powieściach. Tak się właśnie robi czytelnika w bambuko – wydajemy niekompletną serię, a potem liczymy na szansę dopełnienia całości. I zapewne będzie to w innym wydaniu, w innym formacie lub tłumaczeniu – to nieważne, byleby kasa się zgadzała.

Oburzające jest również to, że ta seria to jeden wielki schemat. Mamy główną bohaterkę, która ma obowiązkowo szesnaście lat, miękkie serduszko i pstro w głowie. Mamy przystojnego i dobrze zbudowanego młodzieńca, który od pierwszego spotkania zakochuje się w bohaterce i czuję presję opiekowania się nią i robienia za terapeutę od wsparcia psychicznego. Mamy młodzieńca psychopatę, który również zakochuje się w bohaterce i chce ją mieć tylko dla siebie, ale jego zachowanie jest bliskie socjopaty niż kochanego misia, więc musi o swoją miłość walczyć i używać nikczemnych sposobów. Mamy Diabelski Wyścig, który niczym się nie różni od Igrzysk Śmierci, bo mamy kolejne etapy i każdy z nich jest coraz bardziej bezsensowny i przedstawiony byle jak, bo czego się spodziewać skoro narratorem jest główna bohaterka i jedyne co ją interesuje to ciało jej ukochanego młodzieńca? Mamy również dramaty w grupie, ale samo istnienie grupy w czasie wyścigu to dla mnie nieporozumienie, bo najwidoczniej uczestnicy wyścigu nie mieli żadnej motywacji do zdobycia nagrody jakim jest lek na chorobę bliskiej osoby. I co najlepsze – mamy zły system, którzy nasi przeciwnicy muszą za wszelką cenę obalić, ale im to się nie udaje. Klasyka młodzieżowej fantastyki, która powstała po premierze Igrzysk Śmierci. Seria w niczym się nie różni od setek jej podobnych.

Jedynym plusem tych dwóch książek są pandory, ale ich potencjał został zmarnowany i czuję się rozgoryczona tym faktem. Jak można zepsuć taki dobry pomysł? Poza tym, że nie wniosły za dużo do książki – odrobinę przypominają mi Pokemony, które miały jedną konkretną zdolność i czasem okazywały się być totalnie bezskuteczne w kwestii przetrwania w czterech ekosystemach.

Największą bolączką tej książki są jednak bohaterowie oraz rozwijający się między nimi wątek romantyczny. Wątek, który zaczyna się już w pierwszych rozdziałach, jeszcze przed samym wyścigiem. Cały czas zastanawiam się nad sensem tej relacji, bo od razu widać z jakich powodów on powstał: by przyciągnąć do książki uwagę nastolatek. Związek Telli i Guya to abstrakcja i wymysł autorki, a nie bohaterów jako takich. Może trzeci tom rozjaśnił by powody uczuć Guya do Telli, ale wątpię by powstała kontynuacja. Tella jako klasyczna główna bohaterka jest naiwna do bólu, uparta jak osioł, miejscami głupia jak but i niezbyt interesująca jako postać. Oburza mnie to, że jej motywacja ratowania brata zostaje przytłumiona przez uczucia do typa, który sam nie wie po co w ogóle bierze udział w wyścigu, ani nawet kim w ogóle jest. Więc jeśli widzicie momenty odwagi przeciwko przeciwnościom to jest ona skierowana tylko by zrobić Guyowi na złość, a nie że faktycznie ma w sobie wewnętrzną potrzebę bycia zwycięzcą. Nawet Guy musi jej przypominać po co w ogóle brała udział w wyścigu, taka beka. Tylko Guy i Guy.

O reszcie nie ma co pisać, bo są tylko tłem dla Telli i Guya. Ktoś tam umiera, kolejny przybywa i nie dowiadujemy się o nich niczego interesującego, nawet zapominamy jak wyglądają i jakie są ich motywacje do wygranej w wyścigu. Żenada.

Jestem mega rozczarowana. Liczyłam na historię, która zamknie się w dwóch tomach. I dupa blada, bo to niekompletna historia. Nie lubię, gdy robi się mnie w balona.