Kamp. Antologia przekładów

Do lat sześćdziesiątych XX wieku kamp rozwijał się przede wszystkim dzięki subkulturze homoseksualnej, której członkowie wypracowali sobie kod smaku służący tajnemu porozumieniu. Znaki odmienności seksualnej były tu jednak uplątane w wielopoziomową grę, która czyniła z przekazu tożsamościowego tekst zakryty i zarazem jawny – tak bardzo ostentacyjny, że aż niewiarygodny. Więzią, która łączyła sprzeczne poziomy komunikacji i nadawała im spójność, była ironia; specyfika kampu wyrażała się w tym, że ironia wymierzona była zarówno w kulturę heteroseksualną, jak i w subkulturę homoseksualną. Ludycznie odgrywać heteroseksualne aspekty kultury dominującej z pozycji odmieńca i odmiennościowe aspekty kultury podporządkowanej z perspektywy dominującej – to właśnie znaczyło uprawiać kamp. W latach sześćdziesiątych ta dziwna estetyka tożsamości została przechwycona przez kulturę masową, zesterotypizowaną i pozbawioną politycznego ostrza. Kamp uznano za estetykę przesady. W nowym ujęciu, zaproponowanym przez Susan Sontag, kamp okazywał się rozwiązaniem stricte modernistycznego dylematu, który rządził wyborami artystów; od schyłku wieku XIX twórcy stali przed koniecznością wyboru między elitarnością i popularnością, między wartościami sztuki wysokiej i niskiej, między innowacją i konwencjonalnością. Kamp pozwalał mieć jedno i drugie: chwaląc wytwory sztuki niskiej, legitymizował „zły gust” kultury masowej, a zarazem podpowiadał chwyty, które umożliwiały indywidualne przetworzenie masowości. Rozwiązanie dylematu „wysokie – niskie” przybrało więc w przypadku kampu postać – sprzecznego – zdystansowanego zaangażowania w wytwory masowości. SPIS TREŚCI Podziękowania Przemysław Czapliński, Kamp – gry antropologiczne CZĘŚĆ I. DO KOGO NALEŻY KAMP Sontag Susan, Notatki o Kampie Andrew Britton, Po stronie interpretacji. Notatki przeciw kampowi Richard Dyer, O kampowaniu, które trzyma nas przy życiu Pamela Robertson, Jak się robi kamp feministyczny? Andy Medhurst, Kamp Mike Perkovich, Michaśki, kamp, cioty i literatura amerykańska Robert F. Kiernan, Przedsiębiorstwo Kamp David Bergman, Kamp CZĘŚĆ II. KAMP – PRZEGINANIE KULTURY WYSOKIEJ Mark Booth, Campe-toi! O genezie i definicjach kampu Moe Meyer, Pod znakiem Wilde’a. Archeologia pozowania Karl Keller, Kampowanie Whitmana Robert F. Kiernan, Triumf fantazji Gregory Woods, Kultura wysoka i wysoki kamp. Przypadek Marcela Prousta Gunter Erbe, Dandys nowoczesny Patric Mauries, Drugi manifest kampu III. KAMP, POP I EKONOMIA KULTURY MASOWEJ Andrew Ross, Kamp: sposoby użycia Sasha Torres, Kampowy krzyżowiec w pelerynie: Pop, kamp i telewizyjny serial o Batmanie Philip Core, Kampowe reguły Chuck Kleinhans, Wyjmowane z kosza. Kamp i polityka parodii Jürgen Bräulein, Jak kultura kampu dotarła do Niemiec IV. KAMP – SZANSA INNEJ ANTROPOLOGII Esther Newton, Wzorce ról Judith Butler, Od „wnętrza” do performatywów płci Eve Kosofsky Sedgwick, Wilde, Nietzsche i sentymentalne związki z męskim ciałem Moe Meyer, Dyskurs Kampu. Rewindykacja Caryl Flinn, Śmierci kampu George Piggford, „Kim jest ta dziewczyna?” Annie Lenox, „Orlando” Virginii Woolf i kampowa androginia kobieca Philipe Cardon, Recepta na Odmieńca albo maszyna do (de)konstrukcji tożsamości Anna Mizerka, Kamp po polsku Kalendarium kampu Mały słownik kampowych organizacji, osób i pojęć Biogramy autorów Bibliografia po(d)ręczna kampu Indeks rzeczowy Indeks nazwisk Dziesięć najbardziej kampowych filmów/ powieści/ postaci/ budowli