Analizując problem krążących w naszej kulturze mitów i stereotypów starożytnego chrześcijaństwa, możemy zauważyć następującą prawidłowość: w XIX wieku nauka i literatura piękna szły ze sobą niejako w parze. Rozdźwięk między nimi nastąpił dopiero z początkiem XX wieku, kiedy to uczeni, posługując się obiektywnymi i naukowymi metodami, przyczynili się do ukazania nowego oblicza świata pierwszych chrześcijan.