Katedra w Barcelonie

Cudowna historia, opowiedziana z profesjonalizmem historyka i wielkim talentem pisarza. Nie czytałam jej, ale ją chłonęłam. Zachwyciła mnie nie tylko fascynująca opowieść, ale przede wszystkim średniowieczna Barcelona ukazana ze szczegółami, ale nie nudno - bohaterowie zostają wrzuceni przez autora w XIV wiek, muszą sobie radzić wśród niesprawiedliwości i okrucieństwa tego niesamowitego świata. http://zielonowglowie.blogspot.com/

Bluźnicie :P Moim zdaniem pieklenie się na porównywanie do Cienia wiatru czy Filarów Ziemi jest głupie, bo przecież to tylko chwyt reklamowy (chociaż nie pochwalam tego). A moja opinia: Bardzo mi się podobała, akcja jest wartka, szybko się czyta, postacie trójwymiarowe- pod wpływem czasu zmieniają się, zakończenie trochę popsuło całą książkę, ale cóż... Falcones wspaniale opisuje średniowieczną Barcelonę, roztacza pewien urok, mimo całego okrucieństwa zawartego w książce.

Pochłonęłam ją w jeden weekend. Niesamowita. Bohater Arnau do końca mojej przygody z ksiażką pozostał jednak tym naiwnym, małym chłopcem z początku lektury. Coś mnie w nim drażniło. Pewnie jego niezdecydowanie w pewnych sprawach :) Mimo wszystko, skupiłam się bardziej na wątku żydowskiego getta oraz bastaixos. Najciekawsza część lektury to ta, w której jako młodzik pomaga nosić głazy i staje się częścią wspólnoty budującej katedrę.

Przeczytałem zaledwie kilka stron i dodałem do swoich stosownych kolekcji, niestety tych niechlubnych :-( Fatalny styl + mega nuda + sztampowe klimaty+ brak profesjonalizmu = dwója!

Ildefonso Falcones w swojej pierwszej powieści zatytułowanej ”Katedra w Barcelonie” w niezwykle ciekawy sposób nakreślił obraz Hiszpanii, Katalonii, Barcelony okresu wczesnego średniowiecza.

Historia tytułowej katedry, a dokładniej kościoła Santa Maria de la Mar ściśle wiąże się z losami głównego bohatera – Arnaua Estanyola urodzonego w pokoleniowej chłopskiej rodzinie, który uciekając wraz ze swoim ojcem Bernatem przed mściwym i okrutnym zwierzchnikiem – bogatym ziemianinem przybył jako mały chłopiec do Barcelony, aby tu stać się wolnym człowiekiem. Poznajemy kolejne lata życia i dorastania chłopca i jego drogę od nizin społecznych, poprzez uzyskanie wolności osobistej, aż do osiągnięcia pozycji bogatego i szanowanego patrycjusza.

Losom bohatera towarzyszy ciekawe tło historyczne – opisy wojen - wypraw lądowych i morskich za panowania kolejnych królów, pogrom Żydów w Barcelonie związany z nieporozumieniami na tle religijnym, lata głodu, zaraza dżumy, która zdziesiątkowała wsie i miasto, ale także średniowieczne szlaki handlowe oraz liczne wyprawy kupieckie. System władzy kościelnej i świeckiej w XIV wieku obracał się tylko i wyłącznie wokół pieniędzy. Zaciąganie kolejnych bezzwrotnych pożyczek w imię wyższych celów, przejmowanie dóbr poddanych zgodnie z ustalonym „prawem” oraz bogacenie się patrycjuszy i możnych kosztem poddanych było domeną tamtych czasów. Biedak nie miał nic do powiedzenia, natomiast bogaty mógł wszystko. Dużo w tej powieści biedy, c...

Achów i ochów pod adresem tej książki przeczytałam pod dostatkiem. I jakoś nie podzielam. Dość porządna powieść historyczna, ale nie ma przed czym klękać.

Praktycznie wszystkie gwiazdki, jakie daję, daję za historię średniowiecznej Katalonii, którą powieść nam przybliża i objaśnia wiele rzeczy niezbyt dobrze znanych (a w Polsce to już wcale). Inna rzecz, że nie zawsze ta wiedza jest nam zgrabnie przekazywana - postacie wielokrotnie zatrzymują się i zaczynają wykład, czasami o rzeczach, które ich rozmówca powinien wiedzieć. Inna rzecz, że różne ówczesne instytucje opisywane są z bezkrytycznym zachwytem, jak choćby pospolite ruszenie, interweniujące zbrojnie przeciwko przetrzymywaniu stad bydła przeznaczonego dla Barcelony. O tym, że konflikt wynikał z faktu, iż pędzone bydło wyżerało po drodze pastwiska należące do okolicznych panów i chłopów, wskutek czego ich własne owce i krowy głodowały, jakoś nikt nie wspomniał.

Natomiast od strony czysto literackiej, słabiutko. Postacie są płaskie, czarno-białe, schematyczne. Miłość jest wielka i na wieki, nienawiść do grobu, szlachetność do mdłości. Główny bohater jest takim ideałem, że wszyscy naokoło go uwielbiają, a jeśli poniektórzy tego nie robią, to dlatego, że są beznadziejnie źli. W dodatku jest to bohater na wskroś nowoczesny - nie imają się go przesądy epoki, Żyda nie skrzywdzi, Maurem nie gardzi, religię traktuje jako zbiór poglądów (sic!), uprzedzeń klasowych nie ma. Uprzedzenia klasowe za to ma najwyraźnie...

Jako wielbicielka literatury iberyjskiej spodziewałam się czegoś super, a przynajmniej czegoś tak dobrego i wciągającego jak "Cień wiatru" Zafóna.Niestety bardzo się zawiodłam.Marna akcja, zero ciekawych opisów, nic co mogłoby czytelnika zainteresować.Fabuła naciągana, czytając ma się wrażenie "gdzieś już to widziałam".Piekielnie irytująca maniera stylistyczna pisarza. Ok, rozumiem, że to pan prawnik, że to jego pierwsze dzieło... ale czyta się fatalnie. Styl wydaje mi się infantylny i sprawia wrażenie, jakby ktoś, obejrzawszy film, na siłę próbował przelać to, co obejrzał na papier... łącznie z dialogami.Mało tego, im dalej w las... robi się coraz bardziej "telenowelowo", nieszczęśliwe miłości, przeciwności losu z którymi zmaga się nasz główny bohater Arnau, zemsta... no i przewidywalne zakończenie.Postępowanie i sposób myślenia ludzi, żyjących przecież w średniowieczu, są zaskakująco współczesne.Powiem jeszcze tylko tyle, że rzadko się spotyka tak mocno określonych bohaterów. U Falcones'a nie ma prawie żadnych szarości... postać albo jest dobra aż do bólu i nie sposób nie przyznać racji jej czynom, albo jest jednoznacznie zła, okrutna, z wyraźnym naciskiem na "nie możesz ze mną sympatyzować". Dobro od zła w tej powieści oddziela mur grubości co najmniej chińskiego. Ewentualnie za bohaterów "niedookreślonych" jestem skłonna uznać Aledis i Joana.Zupełnie zbędne wstawki erotyczne czynią z "Katedry w Barcelonie" bajkę dla dużych dzieci.Na plus przemawia tylko dość interesujące ...

Dawno zabierałam się do napisania opinii na temat "Katedry w Barcelonie". Osobiście nie przepadam za romansami historycznymi, więc podchodziłam do niej z bardzo dużym dystansem. Okazało się, że zupełnie niepotrzebnie się obawiałam. Zawładnęła mną. Doskonale skonstruowane postaci, każda z nich prosta i czytelna a jednocześnie "dopieszczona" emocjonalnie przez co wydaje się "kimś z sąsiedztwa". Wszystkie postaci stały mi się bardzo bliskie.. Od Arnaua po matkę Joana. Nie zdradzając szczegółów (bo tego unikam) powiem, że było dla mnie zaszczytem towarzyszyć Arnauowi w jego trudnym, pełnym niespodzianek (nie zawsze przyjemnych) życiu. POLECAM a nawet ZOBOWIĄZUJĘ WAS DO LEKTURY!

Ogólnie mi się podobała ale można dużo zarzucić tej książce. To co mnie najbardziej raziło, to to, że postacie albo były dobre albo złe (wyjątek – mnich Joan), a świat widziany w dwóch kolorach: białym i czarnym. Ale ogólnie jest to książka godna polecenia, można dowiedzieć się wielu ciekawostek o średniowiecznej Katalonii. Można uświadomić sobie jak dużo w tamtych czasach było zakazów i nakazów (w większości bezsensownych a wręcz uwłaczających ludzką godność), jak bardzo ludzie pragnęli być wolni i co oznaczało słowo „wolność” – ile człowiek był gotów zrobić by zasmakować choć odrobinę wolności i godności.

Czytałam dość dawno temu, ale pamiętam, że niezmiernie nużyły i drażniły mnie ciągnące się przez wiele stron szczegółowe opisy samego budowania katedry. A to budowanie miało być chyba jedynie tłem dla rozgrywających się wydarzeń i losów bohaterów. Ale co tam. Autor poszedł w ilość zamiast w jakość. Jak na powieść historyczną bardzo przeciętna książka.

Taaa, niby pomysł zaciągnięty z Filarów Ziemi (nawet nie wspominam, że gorsza wersja tego pomysłu). Ale i tak śmiać mi się chciało, że niby małe dziecko wytrzymało parę dni/miesięcy w komórce na miotły, itp. Kurrczę, fantazja autora poniosła.