Opinia na temat książki Katedra w Barcelonie

Achów i ochów pod adresem tej książki przeczytałam pod dostatkiem. I jakoś nie podzielam. Dość porządna powieść historyczna, ale nie ma przed czym klękać.

Praktycznie wszystkie gwiazdki, jakie daję, daję za historię średniowiecznej Katalonii, którą powieść nam przybliża i objaśnia wiele rzeczy niezbyt dobrze znanych (a w Polsce to już wcale). Inna rzecz, że nie zawsze ta wiedza jest nam zgrabnie przekazywana - postacie wielokrotnie zatrzymują się i zaczynają wykład, czasami o rzeczach, które ich rozmówca powinien wiedzieć. Inna rzecz, że różne ówczesne instytucje opisywane są z bezkrytycznym zachwytem, jak choćby pospolite ruszenie, interweniujące zbrojnie przeciwko przetrzymywaniu stad bydła przeznaczonego dla Barcelony. O tym, że konflikt wynikał z faktu, iż pędzone bydło wyżerało po drodze pastwiska należące do okolicznych panów i chłopów, wskutek czego ich własne owce i krowy głodowały, jakoś nikt nie wspomniał.

Natomiast od strony czysto literackiej, słabiutko. Postacie są płaskie, czarno-białe, schematyczne. Miłość jest wielka i na wieki, nienawiść do grobu, szlachetność do mdłości. Główny bohater jest takim ideałem, że wszyscy naokoło go uwielbiają, a jeśli poniektórzy tego nie robią, to dlatego, że są beznadziejnie źli. W dodatku jest to bohater na wskroś nowoczesny - nie imają się go przesądy epoki, Żyda nie skrzywdzi, Maurem nie gardzi, religię traktuje jako zbiór poglądów (sic!), uprzedzeń klasowych nie ma. Uprzedzenia klasowe za to ma najwyraźniej autor, bo wszystkie postacie z klas wyższych to zimne, bezwzględne dranie. Podobnie jak większość kleru, z inkwizytorem na czele. Za to prosty lud, ach, prosty lud to cud, miód. Dobry, serdeczny, i jeszcze z noszonych na własnym grzbiecie kamieni katedrę zbuduje. (Tylko kto w takim razie napada na dzielnicę żydowską, kosmici?) No niestety, ale rzeczywistość XIV wieku nie była taka prosta.