Kill Show. Powieść w stylu true crime

"Kill Show" to powieść kryminalna utrzymana w odmiennej konwencji niż wszystkie do tej pory mi znane.
Ma formę relacji naocznych świadków i osób zaangażowanych w zaginięcie Sary. Naprzemienne wypowiedzi przyjaciółek , rodziny , producentów filmowych, sąsiadów , nauczycieli. .. Szeroki wachlarz wielowymiarowych postaci i nieoczekiwanych zwrotów akcji prowadzi do dosyć zaskakującego rozwiązania zagadki. Jednak czytelnik nie jest do końca pewny, czy jest to rozwiązanie właściwe. I kiedy w końcu wydaje się , że wszystko jest oczywiste i już wydaliśmy z oburzeniem opinię : " jak można tragedię zamienić w program rozrywkowy" pojawia się pytanie retoryczne. Zaskakujące , budzące całkowitą konsternację . Wpisując się w definicję pytania retorycznego może faktycznie lepiej na nie nie odpowiadać.

Co zrobić mając utalentowane dziecko, lecz brak pieniędzy pozbawia możliwości na jego szlifowanie? Z takim problemem z pewnością mierzy się wiele rodzin, zwłaszcza w mniejszych miejscowościach.

W ostatnich latach wszelkiego typu formy true crime (książki, seriale, podcasty) zdobyły sporą popularność. I tym tematem zajął się Daniel Sweren-Becker w swojej książce “Kill Show”, która stylizowana jest na true crime (a zatem jest czystą fikcją literacką!). Jest to zbiór wypowiedzi osób, które w jakiś sposób uczestniczyły w sprawie zaginięcia sprzed dekady – bez opisów, bez komentarzy twórców publikacji. Opisywaną sprawą żył cały kraj, gdyż od razu po zaginięciu szesnastolatki, tematem zainteresowała się producentka reality show, która nakłoniła rodziców dziewczyny do dokumentacji i emitowania programu w odcinkach prezentującego postępy w śledztwie. Właśnie dzięki temu możemy pogadać szeroko o powodach, o skutkach, o sposobach przedstawiania historii, o narracji różnych form true crime - w końcu fabuła dotyczy programu telewizyjnego, ale czytamy o nim w formie książki, za jednym zamachem mamy więc dwie różne formy przekazu. Autor bardzo ciekawie podszedł do tematu, bo dzięki zaangażowaniu różnorakich postaci, dostajemy bardzo szeroki obraz tego zjawiska. Oglądamy jak powstaje, jak reaguje na niego społeczeństwo i zadajemy pytania skąd taka fascynacja zbrodnią. Czy tego typu programy przynoszą więcej szkody, czy pożytku? Czy uczestnicząc w tym, będąc odbiorcami tego typu contentu powinniśmy czuć się winni? Oczywiście całość zbudowana jest na fikcyjnej intrydze kryminalnej, która dzięki szerokiemu kątowi patrzenia, jest naprawdę zajmująca, a krótkie fragmenty wypowiedzi...

„(…) to, do czego zdolni są ludzie, zawsze przewyższa nasze najśmielsze oczekiwania”.

Lubicie historie w stylu true crime?

Choć, jak sam autor właśnie tej tutaj uważa, że: „Prawdziwe zbrodnie mają w sobie coś dużo straszniejszego od fikcyjnych” – nie ukrywa, że mają w sobie też coś magnetyzującego, przerażającego i fascynującego zarazem..

Bo wyobraźcie sobie, małe, ciche i spokojne miasteczko Frederick w stanie Maryland.
Kwiecień 2013 r.
Sara Parcell, szesnastolatka, uczennica szkoły średniej, jak co dzień wychodzi z domu do szkoły i już nigdy do niego nie wraca. Dziewczynka, która ma rodzinę, przyjaciół, talent muzyczny i plany na przyszłość, nagle znika bez śladu.. Wydarzenie to nieoczekiwanie z lokalnego zyskuje priorytet krajowy. Zdesperowani i bezradni rodzince Sary składając jeden podpis, stają się częścią hollywoodzkiej machiny, „gwiazdami” najpopularniejszego programu telewizyjnego w kraju, którego twórcy dali im formalną obietnicę na szczęśliwe zakończenie tej sprawy.. tak samo pewną, jak niepewną.. Sprawę Sary śledzą miliony ludzi. Głos zabierają tu nawet zwolennicy teorii spisowych. Społeczeństwo dostaje więc „cinema verite”- „kino prawdy” w „imię dobra publicznego”, nie zdając sobie sprawy z skali manipulacji ich emocjami i „prawą” w różnych odcieniach. Zapominając, że być może telewizja nie tyle dokumentuje ludzką tragedię, co pokazuje im to, co chcą zobaczyć.. I choć cały czas „piłka jest w grze”, okazuje się, że tylko poz...