Klasztor dla ateistów albo rozważania pana T.

 Zbór utworów z pogranicza aforyzmu i zwięzłej, dialogowo-sytuacyjnej prozy poetyckiej, w którym autor dzieli się spostrzeżeniami dotyczącymi spraw szeroko rozumianych wartości zarówno uniwersalnych, jak i partykularnych, etycznych, estetycznych i pragmatycznych, piętnuje w sposób niementorski przewrotności natury ludzkiej, wykpiwa grzechy i grzeszki związane z postawami ludzi, przyjmowany mi przez nich na co dzień i od święta. Jest w nich miejsce zarówno na dowcip przemieszany z pogodnym humorem, jak i na chwilę refleksyjnej zadumy czy złośliwe uogólnienie.