Opinia na temat książki Kobieta w lustrze

'' Po dwóch godzinach doktor Teitelman obmacał mój brzuch który nieznacznie oklapł . (...) Z jego twarzy nie dało się wyczytać żadnej diagnozy . Wyglądała po prostu jak twarz kompetentnego specjalisty .'' :)

Wprost nie mogłam się oprzeć by tymże cytatem , tą niewielką dygresją nie rozpocząć pisania mojej opinii . Cytat ten bardzo mnie rozbawił :) Zawsze mi się wydawało że twarz z której nie daje się niczego wyczytać , to twarz pokerzysty , nie lekarza , w dodatku '' kompetentnego specjalisty '' Ale jak widać pomyliłam się :) Ale teraz czas wrócić do właściwej opinii .

Eric Emmanuel Schmitt przyzwyczaił swoich wiernych czytelników do całego pakietu wzruszeń i emocji jakich można doświadczyć czytając jego książki . Ja może nie jestem jakąś super fanką pana Schmitta , jednak kilka jego dzieł przeczytałam . Wystarczy wspomnieć chociażby '' Dziecko Noego '' , czy '' Oskar i pani Róża '' i przypomnieć sobie emocje jakie odczuwałam przy ich czytaniu . Wszystkie one dostarczyły mi różnych przeżyć , chociaż jak na razie mój typ na miejsce pierwsze to książka od której w sumie można by rzec zaczęłam znajomość z tym pisarzem , a była to pozycja pt. '' Kiedy byłem dziełem sztuki '' . Ale wracając do obecnie omawianej książki pt. '' Kobieta w lustrze '' , stwierdzam iż ona również nieźle '' potrząsała '' moimi emocjami .Jest to historia , a właściwie nawet trzy historie o trzech kobietach . Kiedy je poznajemy są mniej więcej w podobnym wieku , a to co je odróżnia od siebie to przedział czasowy w jakim przyszło im żyć . Jak wiadomo każde czasy mają swoje prawa i obowiązki , swoją modę i priorytety , swoje niepowtarzalne w innych epokach , znaki . Nieraz się słyszy mówiąc o czymś że to '' znak czasu '' . No właśnie , to znak właśnie tego , a nie innego czasu . Więc mamy trzy kobiety żyjące w różnych wiekach na przestrzeni czasów , ale każda z nich do tych '' swoich '' czasów nie pasuje . Oto pierwsza dziewczyna , Anne , jej przyszło żyć w XVI wieku . Anne jest właściwie wieśniaczką i być może dlatego najbliższa jest jej natura i przyroda . Kiedy ją poznajemy właśnie szykuje się do ślubu z Filipem . Wszyscy jej zazdroszczą , zwłaszcza inne dziewczyny , a najbardziej kuzynka Ida . Ponieważ mężczyźni są w Brugii na wagę złota wręcz . Czasy obfitujące w wojny i religijne krucjaty , polowania na czarownice itd. mocno przetrzebiły męski ród . '' W Brugii trudno o coś rzadszego niż mężczyźni . Miasto jeszcze nigdy nie cierpiało podobnego niedostatku...Mężczyźni zniknęli . Któż pozostał ? Jeden chłop na dwie baby ? Może nawet jeden na trzy '' (str.11) . Natomiast Anne trafił się mężczyzna , w dodatku młody i piękny , pomocnik szewca . Co z tego kiedy dziewczyna od zakochanego w niej przystojniaka woli uganiać się z wilkami po lesie i sypiać na posłaniu z mchu , wąchając kwiaty . Co zrobi dziewczyna ? Czy pójdzie za głosem serca , czy za wymogiem chwili ? Przyznaję że owa szesnastowieczna mistyczna była moją ulubioną bohaterką tej powieści . Jej więź z naturą , sposób myślenia , bycia i życia najbardziej mi pasował , chociaż miejscami czytając o jej losach miałam ochotę wrzeszczeć na nią , żeby przestała być tak strasznie naiwna i rozejrzała się szerzej po ludziach i ich ułomnościach i złośliwościach , zamiast po kwiatkach i chmurkach . Druga kobieta którą przedstawia nam autor w swojej książce to Hanna . Historię tej kobiety , młodej mężatki , poznajemy od roku 1904 , w postaci listów pisanych przez Hannę do jej przyjaciółki . Hanna ma wszystko czego może pragnąć kobieta u progu dwudziestego wieku . Ma cudownego męża który ją ubóstwia , piękny dom że służbą w dostojnym mieście , Wiedniu . Ale też nie jest szczęśliwa o czym donosi Gretchen w każdym swoim liście . Co ciekawe , nie widzimy odpowiedzi przyjaciółki , tylko długie oznajmujące listy samej Hanny . Małżonkowie podróżują , cieszą się bawią , Franz (mąż Hanny) zbiera kapelusze i pamiątki , a Hanna wydaje swoje pieniądze na inne zabawki , kolekcjonuje bowiem szklane kule . Wydaje się że nic im do szczęścia nie brakuje . Jednak to tylko pozór . Nie mają dziecka . O ile Hanna dla samej siebie , nie bardzo go pragnie , to jednak dla rodziny męża , która bardzo oczekuje na potomka Franza , chciałaby sprostać temu zadaniu . Hanna nie nadąża za swoją epoką , jak mówi nie uprawia kultu samej siebie , strojów , sznurówek , kapeluszy , to wszystko ją nudzi i denerwuje . Czy uda jej się w końcu dać mężowi i jego rodzinie to czego tak bardzo pragną ? I co z jej marzeniami i niedostosowaniem , czy dojdzie do ładu i zgody sama ze sobą ? Sami sprawdźcie . Ja przyznaję że nie spodziewałam się takiego pociągnięcia dalej tej części historii . Jednak mimo że niespodziewane to ciekawe frapujące i zaskakujące pociągnięcie . Trzecia kobieta żyjąca już w czasach jak najbardziej nam współczesnych to dwudziestoletnia Anny Lee , młodziutka gwiazda na aktorskim firmamencie . Młodziutka ale już okrzyknięta ulubienicą Ameryki . To jedna z tych '' gwiazdeczek '' której woda sodowa uderzyła do głowy . Robi co chce , w końcu stać ją na to . Pije , ćpa , a przez swoje łóżko przepuszcza wszystkich jak leci , od reżyserów , po szatniarzy , barmanów , kierowców itd . Wydaje się że dziewczyna uprawia autodestrukcję , a zdanie które wypowiada '' jestem tylko zerem wśród innych zer '' , tylko to potwierdza . Ale i w jej życiu , jak i w życiu pozostałych dwóch kobiet w '' lustrze Schmitta '' , następuje punkt zwrotny , moment po którym już nic nie jest takie samo jak wcześniej . Następuje szerokie otwarcie oczu i zobaczenie czegoś więcej niż czubek własnego nosa . Zdziwienie i refleksja , w końcu jakaś trzeźwa refleksja . Jaki skutek odniesie ? , to już do poczytania samemu . Ja polecam tę książkę , w moim '' Schmittowskim '' , osobistym rankingu na pewno zajmie wysokie , należne jej miejsce . Dodam jeszcze dodatkową gwiazdkę za sposób jaki autor wymyślił by połączyć te trzy kobiety z tak odległych sobie czasów . Dopowiem tylko celem zachęty przeczytania tej książki samemu , że połączenie nie nastąpiło za pomocą więzów krwi . :) Polecam szczerze .