Kochanie, chcę Ci powiedzieć

Tytuł książki Louisy Young to parafraza informacji otrzymywanej przez żony żołnierzy, która mówiła o przyjęciu ich mężów do punktu medycznego z powodu odniesionych ran. Można by go jeszcze przekształcić. Czytelniku, chcę Ci powiedzieć, jak to jest, gdy wojna całkowicie zmienia życie człowieka, jeśli nie jest na tyle łaskawa, by mu je odebrać.
Wojną jako tematem literackim interesuję się od wielu lat, zawsze z ciekawością i dużymi oczekiwaniami sięgam po książki, które go podejmują. Częściej czytam te, których akcja dzieje się podczas II wojny światowej – wydaje mi się, że ten okrutny czas jest nam, Polakom, z różnych względów bliższy (I wojna światowa dała nam niepodległość, ale to II nam ją odebrała). Tym razem jednak, przebierając na bibliotecznych półkach, trafiłam na opowieść z lat 1914–18, która rozpoczyna w Londynie na długo przed wybuchem wojny (grudzień 1907) i kończy z nadejściem Bożego Narodzenia w roku 1918. Te ramy czasowe obejmują dzieciństwo głównych bohaterów, rodzące się w nich i rozwijające pasje oraz uczucia wobec siebie, momenty podejmowania trudnych decyzji, krwawe obrazy wojenne i wreszcie to, co wydaje się najważniejsze: konsekwencje wojny. Nie dla państw, nie dla świata, nie dla układów politycznych. Chciałoby się powiedzieć – dla zwykłego, szarego żołnierza i jego najbliższych. Louisa Young składa hołd tym wszystkim ludziom. Niektórych bohaterów przywołuje z niepamięci, innych kreuje w oparciu o dostępne źródła historyczne i własną wyobraźnię. O sp...