Opinia na temat książki Kołatanie

Niespokojne duchy nie potrafią opuścić życia, nawet gdy pozbawione są sprawczej mocy. Stają się obserwatorami życia, którzy wraz z domowym aniołem stróżem czuwają nad codziennością krewnych. Obserwują koleje losu oraz ludzkie dramaty, a kulminacja przeszłych tragedii szuka rozwiązania w teraźniejszości.

Teraźniejszość natomiast zaczyna się pod koniec dwudziestego wieku i pędzi do przodu. Piotrek czas nauki do egzaminu na studia spędza u babci, która rozmawia ze zmarłym mężem. Sceneria wiejska wcale nie sprzyja odprężeniu, bo w mroku czai się cień, bo przeszłość to nie tylko dodatkowe nakrycie przy stole. To również groźba wiszącej nad wszystkimi tragedii.


„Kołatanie“ to książka, która ginie w tłumie powieści na fali realizmu magicznego polskiej wsi. Po pierwsze została wydana przez wydawnictwo znane nielicznym (Dobra Literatura), po drugie stanowi jeden z początkowych kroków Artura Żaka w stronę bycia pisarzem (w tym przypadku termin oznaczający zawód, nie samą pasję do tworzenia). Ginie też pod względem zawartości, gdy porównamy ją do kunsztu, z jakim napisane są książki Agnieszki Kuchmister czy Justyny Hankus. Wszystko to sprawia, że łatwo „Kołatania“ nie dostrzec, choć jest to tytuł dobrym, bardo angażujący. Taki, który zaczęłam czytać i skończyłam dopiero po ostatniej kropce.

Spodobała mi się koncepcja dobra oraz zła czy przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, które nieustannie się przeplatają. Niełatwe relacje między ludźmi zawsze powieść ubarwiają, a niesztampowe pomysły potrafią przyciągnąć uwagę czytelnika. Ogólnie „Kołatanie“ to dobry tytuł i osobiście spędzony z nim czas uważam za udany. Nie wiem, na jak długo powieść będzie żyła w mojej pamięci, ale nawet dla samej chwilowej przyjemności, jaka płynęła z lektury, uważam, że było warto. Ale to bardzo moje klimaty. Rewelacyjnie się odnajduję w takim realizmie magicznym.