Koniec wiary

"Koniec wiary" jest bardziej pozycją o końcu religii postulowanym przez autora. Z irracjonalnej wiary w sprzeczne przekazy różnych religii zdaniem autora bierze się większość problemów współczesnego świata, zwłaszcza nieuchronny zbrojny konflikt zbrojny między światem zachodnim a muzułmańskim (nie ma co ściemniać, że to jakieś radykalne polityczne grupy a nie normalni wyznawcy islamu). Podobało mi się, że autor nie poddaje się dyktatowi politycznej poprawności. Uważa, że religie nie powinny być wyłączone spod krytyki tylko dlatego, że mogłaby ona kogoś urazić.
Bardzo podobał mi się rozdział o przestępstwach bez ofiar, czyli o tym jak religijne motywy stoją za ściganiem zachowań skądinąd niegroźnych (teza dyskusyjna, ale warta bliższego przyjrzenia się) - używania miękkich narkotyków, seksu bez prokreacji, czy pornografii. Tutaj autor trochę wypuszcza się na grząski grunt - naprawdę większość narkotyków NIE uzależnia? - szermuje demagogicznymi argumentami o biednych chorych na raka, którym zabrania się domowego znieczulania się trawką. Mimo to sprawa wymaga badań i rozstrzygnięć opartych o dowody. Kolejnym atutem jest dyskusja o badaniach zachowań etycznych i potrzebie duchowości, którą człowiek ma, a która niekoniecznie realizowana powinna być jedynie w ramach religijnego doświadczenia (zdaniem Harrisa gdziekolwiek indziej a nie przez religię). Cenne dla mnie są tez fragmenty krytykujące relatywizm
Moim zdaniem "Koniec wiary" to dobry kawał materiału do przemyśleń, ...

Zdecydowanie mijam się z autorem w jego poglądzie na Amerykę, jako "wielkiego, dobrego olbrzyma", stąd nieco obniżona ocena, ale jestem skłonna podpisać się pod każdym zdaniem oceniającym religię.

Ciekawe i trochę inaczej argumentowane niż u Dawkinsa. Podejście do tematu wiary (dowodów na nieistnienie transcendencji) od strony neurologii.