"Kordian" J. Słowackiego

Nie ma co się tak pastwić nad biednym Kordianem z dwóch najważniejszych powodów.
Po pierwsze jest to bohater stricte romantyczny, dlatego też może niekiedy denerwować jego postępowanie, rozterki jakie nim targają, nieszczęśliwa miłość do Laury oraz fakt, że nie może znaleźć swojego miejsca na tym łez padole.
Po drugie jest to dzieło naszego wielkiego wieszcza Juliusza Słowackiego, pisane w tajemnicy na obczyźnie, dokładniej w Genewie.

Kordian to trudny dramat, chyba nawet cięższy niż Dziady Adama Mickiewicza.
Czytający laik nie połapie się nawet o co w tym dokładnie chodzi bo nie jest to wprost napisane.
Postać Kordiana jest bardzo złożona i niejednoznaczna, najpierw chce zabić cara a potem się z tego wycofuje, przestraszony i wewnętrznie zgaszony.
Prawdopodobnie Słowacki chciał w ten sposób przekazać ludziom, że tylko poprzez bezwzględne poświęcenie możemy odzyskać niepodległość.
Poświęcenie i walka czyli winkelriedyzm, nurt który pojawia się w romantyzmie i opisuje nic innego jak poświęcenie się jednostki w imię jakiejś ważnej sprawy.

Niestety przesłanie Słowackiego niestety nie dotarło do Polaków, albo nie zrozumieli go oni, ponieważ Polska odzyskała niepodległość dopiero w 1918 roku zaś Kordian wydany został 84 lata wcześniej w Paryżu w roku 1834 i w dodatku początkowo anonimowo.

Najlepszy? Mickiewiczowi do pięt nie dorasta. Mnie "Kordian" wymęczył nieziemsko, prawdę mówiąc pod koniec miałam dość i trochę. Początek jeszcze może jakoś ujdzie, ale reszta woła o pomstę do nieba. Spodobało mi się jedynie to: "Jedną myśl wielką roznieć, niechaj pali żarem A stanę się tej myśli narzędziem, zegarem, Na twarzy ją pokażę, popchnę serca biciem, Rozdzwonię wyrazami i dokończę życiem."

Niezrozumiały romantyczny bełkot. Jedna z najgorszych książek, która wpadła w moje ręce. Od tej pory oałam antypatią do Słowackiego.

Niesamowicie przypomina mi "Wertera" Goethego, co jest dużym minusem.

Dużo bardziej spodobał mi się "Kordian" od mickiewiczowych "Dziadów III". U Słowackiego wszelkie symbole, nawiązania, alegorie wplecione były w fabułę tak, że nie pozbawiały jej uroku, a dramat czytałam z ciekawością. U Mickiewicza natomiast męczyło mnie nagromadzanie wszystkiego, nagięcie fabuły dla potrzeb przekazu. Ten, owszem, jest ważny, ale czytelnika trzeba też zaciekawić. A przynajmniej odbiorcę takiego jak ja :)

Oj, mowie zdecydowane 'nie' dla bohaterow romantycznych. I nie lubie kompozycji otwartej. Wole pełne zakonczenie. Duzy plus za scene w szpitalu psychiatrycznym. Podzielam zdanie Inqba, ze ksiazka jest "nie do zrozumienia na dzisiejsze czasy". Dla mnie, wspolczesnego czlowieka, ideały Kordiana sa troche śmieszne. NIe moza brac brzemienia wszystkich ludzi na siebie.

Jedna z niewielu szkolnych lektur, które mnie wciągnęły. Tę przeczytałam jednym tchem, zakochałam się już od pierwszej kartki. Wartka akcja trzyma w napięciu do samego końca. Pełna mistycznych wizji i symboli, to fakt. Jednakże skłania do myślenia, głębszej analizy. Żałuję, że nie dane było Słowackiemu dokończyć trylogii...

Sama byłam w szoku bo mi spodobało!To pierwsza lektura romantyzmu która mnie zachwyciła, zwłaszcza parę scen, np. przedostatnia z carem i jego bratem albo w szpitalu. Warto przeczytać a poza tym zawsze lepszy Słowacki niż Mickiewicz;)

Hm... Słowackiego czyta się zdecydowanie ciężej niż Mickiewicza, dlatego, ze Słowacki to mistyk i takie wizje przedstawia w swoich utworach... należy je analizować dogłebnie a do tego trzeba już mieć wprawę...

a mnie się podabało o wiele bardziej niż np. III cz. Dziadów. Na początku trochę łzawe, ale potem pełne symboliki, trzeba pomyśleć, żeby zrozumieć.

hmm jak Słowacki :) przecudny motyw z Lambra ksiązka - szprzeciw - odpowiedz na Dziady Mickiewicza motyw samobójstwa - wzorowany na Spitznagelu :)