Koszmarna cisza

Gdy ktoś jest po lekturze obu książek Wulfa Dorna trudno mu będzie powstrzymać się od porównywania powieści. Tak ze względu na tematykę, umiejscowienie samej akcji, jak i sposób przedstawiania zdarzeń oraz powołanych do życia bohaterów. Ponownie trafiamy do szpitala psychiatrycznego, narrator znowu stara się przekonać o drugiej stronie takich instytucji, jednak tym razem już sam bohater wypada mało przekonywająco. Zasadniczo każda z postaci ma swojego demona, powinna przetrawić traumy z przeszłości, jednak uważam, że zbyt nachalnie wpycha się każdą z nich pod byle pretekstem do szpitala. I już w tym punkcie Autor niejako strzelił sobie samobója tworząc schemat działań, zamiast tworzyć bardziej rozbudowane psychologicznie jednostki, dając czytelnikowi realne, jaki zaburzone obrazy psychiki. Dziennikarka, która powinna się odznaczać wnikliwością, działać przemyślanie, a zarazem dyskretnie daje się od razu przyłapać na prowadzonej przez siebie grze. I w tym momencie właściwie nie ma sensu dalej posługiwać się nią dla budowania akcji, bo wszystko co dalej czytamy da pożądanego efektu. Zaś główny bohater, emocjonalnie zachwiany, działający na oślep lekarz, któremu bliżej do pacjenta szpitala psychiatrycznego niż profesjonalisty, jest jak kukła w rękach narracji.

Również w przypadku "Koszmarnej ciszy" Dorn wykorzystuje motyw balansowania na granicy jawy i snu. Jednakże tym razem to nie tylko bohaterowie przezywają zagrażające życiu koszmary na jawie, ale i sama fabuła jest...

Czy można uwolnić się od przeszłości? - autor udowadnia, że nie. Thriller, samobójstwa, zaginięcie, zabójstwa, małe miasteczko i klinika psychiatryczna. Niezła fabuła, thriller psychologiczny bez brutalności, zaskakujący.

Poprzednia książka Wulfa Dorna zachwyciła mnie i nie pozwoliła się od niej oderwać ani na moment.
"Koszmarna cisza"mnie rozczarowała.Cała fabuła jest do bólu poprawna i przewidywalna.Idziemy od punktu A do B i tak dalej i nie potrzeba wysilać umysłu ani wyobraźni aby przewidzieć co będzie dalej.
Zabrakło mi tej elektryzującej nuty niepewności,zaskoczenia i oszołomienia.
Tak sobie krok za krokiem szłam,kartka za kartką czytałam i byłam coraz bardziej znudzona.
"Po drugiej stronie jaźni" zrobiła na mnie piorunujące wrażenie ,natomiast przy tej książce ani na moment nawet nie zaiskrzyło.
Wielka szkoda,że autor nie udźwignął tematu i stworzył tak przeciętny produkt.