Opinia na temat książki Król Edyp

Okazuje się, że do pewnych lektur się dorasta. 25 lat temu w życiu bym nie uwierzyła, że kiedyś odkryję ten tekst na nowo i już nie będzie nudną, niezrozumiałą starożytną opowieścią. Że ta absurdalna przecież mitologiczna historia, ośmieszona dodatkowo freudowską otoczką, nagle wyda mi się taka oczywista i prawdziwa.

Bo to nie jest opowieść o nienaturalnej (lub naturalnej wg Freuda) fascynacji własną matką. Tego tutaj nie ma - Edyp żeni się z Jokastą, bo pokonał Sfinksa, nie dlatego, że pała do niej nieopanowaną, niezdrową żądzą. To typowy przecież baśniowy motyw - ręka królewny (tu królowej) za pokonanie smoka. Tylko na tym zwykle baśnie się kończą, a mit ma zdecydowanie tragiczny dalszy ciąg. Edyp i Jokasta tworzą szczęśliwy związek, który jednak jest wypełnieniem części delfickiej przepowiedni, nie da się oszukać przeznaczenia. Seksualna fascynacja, wbrew freudowskiej teorii, nie jest w centrum tej historii. Najważniejsze są ludzkie emocje, tak żywe i prawdziwe, choć opisane prawie 2500 lat temu. Miłość, zadowolenie, niepokój, przerażenie, rozpacz, troska o dzieci. W tej prawdzie o człowieku nagle greckie pojęcia - katharsis, fatum, patos, perypetia, anagnoryzm - znajdują swoje miejsce, są oczywiste i konieczne. Czytając tragedię Sofoklesa, i ja odczuwam katharsis - po raz kolejny odkrywam, że rzeczywiście klasyka jest ponadczasowa, ciągle aktualna, porywająca i tak fascynująco piękna. Jak gotycka architektura czy muzyka Beethovena. To odkrycie jest dla mnie tak nieoczekiwane, że poważnie się obawiam, iż niedługo zacznę płakać nad losem młodego Wertera!