Opinia na temat książki Królestwo Przeklętych

Jest tak okropnie zimno. Mój oddech zamienia się w parę, tak gęstą, że nie sposób tego pojąć. Wokół panuje cisza, która przewierca się przez bębenki. Po piekle spodziewałam się zupełnie czegoś innego.
Idę przed siebie, nie oglądam się. Przed sobą widzę jaskinie, która jakby zapraszała mnie do siebie. Nagle przestaję się bać i po prostu tam wchodzę. Ciemność przysłania moje oczy i wtedy się budzę.

.

Pierwsza część zawsze jest najlepsza — tak mówią. W tym przypadku niestety okazało się to prawdą. Nie będę owijać w bawełnę, ale po przeczytaniu "Królestwa Nikczemnych" - które wywołało we mnie ogromny zachwyt — bardzo nastawiłam się na porządną kontynuację tej historii z dreszczykiem emocji.

Jaskinia, o której wspomniałam powyżej, jest metaforą książki. Kiedy tylko weszłam w świat opisany przez Kerri Maniscalco w "Królestwie Przeklętych" czar prysł. Obudziłam się i to dosłownie. Czytałam tę książkę, doczytałam ją do końca, ale zabrakło mi tutaj jakiś większych emocji.

Relacja pomiędzy Emilią a Gniewem zaczęła mnie nużyć — stała się bardzo przewidywalna i przekształciła się trochę w tego typu relację, jakie normalnie omijam w książkach. Dreszczyk emocji i iskry, które przyciągały do siebie tych dwoje, w pierwszej części były hipnotyzujące i do dzisiaj pamiętam, jak chwaliłam autorkę za to, że historia erotyczno-romantyczna została opisana w naprawdę smaczny sposób. Tym razem, kiedy Emilia wstępuje do piekła i wszystkie kajdany dosłownie z niej spadają, nie ma żadnych hamulców. A zbliżenia i wszystko to, co ją otacza, stało się mechaniczne i przewidywalne.

Odsyłam Was do pierwszej części — naprawdę warto. Druga niestety straciła dla mnie swój czar.