Kryminał prywatny

"Grunt to nie dać się zwieść optycznej iluzji, wyjście zawsze znajduje się bliżej, niż sądzimy." Lauren DeStefano – Atrofia
Tymon Dantej, główny bohater książki pt. "kryminał prywatny" uważa się za pisarza, a tak naprawdę jest zwykłym alkoholikiem, nie potrafiącym odróżnić rzeczywistości od iluzji. Na dodatek przesiąknięty jest zazdrością, o prawdziwych autorów, których dzieła noszą miano bestsellera. Tymon uczestniczy w tzw zbrodni doskonałej, uśmiercona zostaje młoda kobieta, nikt jej nie szuka, a co najlepsze nie ma ciała. Teoretycznie skoro nie ma zwłok to i nie ma zbrodni prawda? A może skoro jest morderca to mamy do czynienia ze skrytobójstwem? Czy Dantej da radę rozwiązać zagadkę swojego prywatnego kryminału?
Książka przez chwilę jest nudna, wymaga wielkiego skupienia, wystarczy chwila nieuwagi aby pogubić się w umyśle wielkiego Pana pisarza. W tej historii granice między rzeczywistością, iluzją, a światem tworzonym przez Tymona są bardzo cieniutkie. Na dużego plusa zasługuje pomysł autora aby nawiązać do innych świetnych ludzi po fachu. Natkniemy się tutaj na wzmianki o Remigiuszu Mrozie, Katarzynie Bondzie czy też o moim ukochanym Kingu. Na wzmiankę zasługuje również humor jaki panuje w tej historii, dwa moje ulubione powiedzonka postanowiłam przytoczyć "Chodzące muzeum puszczalstwa" oraz "zespół durszlaka". Rozbawiły mnie bardzo. Uważam, że książka jest dobrze napisana, porusza ważny problem alkoholizmu, pokazuje jak Tymon z własnej woli stacza się cora...

Zdarza się że czytasz książkę i masz ochotę wstrząsnąć jej bohaterem? Tymonem Dantejem wstrząsnęła bym nie raz. Pisarz który próbuje coś napisać, ale niestety marnie mu to wychodzi, zapatrzony sam w siebie rzuca się w świat narkotyków, alkoholu. Nie budzi się z jednego upojenia a już wpada w następne, co doprowadza do tego, że fikcja miesza mu się z rzeczywistością. Do tego żona z którą jest w separacji, piszę a jej książki są bestsellerami,to mu nie pomaga.

Cóż mogę powiedzieć. Początek książki trudny, zakręcony, nie umiałam się połapać co jest fikcją a co rzeczywistością. W połowie książki cała historia się rozkręca. Jak na początku miałam ją ochotę odłożyć, tak przy końcu nie chciałam odkładać jej wcale. Myślę że gdyby autor na początku nie mieszał nam w głowie, historia byłaby od samego początku bardziej wciągająca. Żałuję że nie poznałam punktu widzenia żony głównego bohatera, wszystko dotyczy jego osoby, miałam wrażenie że chwilami jest trochę narcystyczny. Denerwowało mnie jego ciągłe wpadanie w kłopoty, a powodowało to chęć bycia bohaterem i ciągłe bycie pijanym, co dodawało odwagi.

Mimo tego że ocena średnia to mam ochotę przeczytać kolejny tom. Zakończenie było na tyle zaskakujące że nie mogę nie przeczytać następnej części. Autor ma duży potencjał i wierzę że będzie go wykorzystywał.

“Kryminał prywatny” to pierwsza część losów Tymona Danteja i jego żony Weroniki. Ja tę książkę przeczytałam jako ostatnią 😅

Tymon Dantej jest pisarzem, który ciągle wpada w kłopoty. W czasie pewnej imprezy ginie dziewczyna, ale ciało nie zostaje znalezione, co więcej nikt jej nie szuka. Pisarz przestaje rozróżniać wydarzenia ze swojego życia z własną twórczością. Jest przekonany, że miał związek ze śmiercią młodej dziewczyny, ale mało co pamięta z dnia, w którym to się wydarzyło. Tymon postanawia rozwiązać tę zagadkę.

Jako, że przeczytałam tę książkę jako ostatnią, to wiedziałam, jak się zakończy. Czy to mi przeszkadzało w czytaniu? Absolutnie nie. Autor w ciekawy sposób mieszał wydarzenia z życia Tymona Danteja a jego próbami pisania książki.

No ale jak mnie ten chłop denerwuje, nie za specjalnie za nim przepadam. Irytuje mnie strasznie, no ale musi być taki, bo inaczej książka nie miałaby sensu.

Mimo, że wiedziałam jak książka się skończy to parę razy Autorowi udało się mnie zaskoczyć i czytałam ją z ciekawością.

I chyba bardziej podobała mi się ta część niż druga “Pozostań w domu”, ale trzeciej na pewno nie przebije.

Polecam Wam te książki, ale zdecydowanie czytajcie po kolei, czyli “Kryminał prywatny”, “Pozostań w domu” i “Wracaj do domu”.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Rafała Wałęki.
Z całą odpowiedzialnością mogę przyznać, że ma on swój własny, unikatowy styl.

Książka jest dosyć krótka, jednak wymaga pełnego skupienia. Wystarczy moment, żeby pojawił się problem: czy właśnie czytam historię napisaną PRZEZ głównego bohatera, czy O głównym bohaterze? Rzeczywistość spłata się tutaj z wyobraźnią tak bardzo, że łatwo się w tej historii pogubić.

Do tej całej przeplatanki pomiędzy prawdą a fikcją dochodzą nieprzewidywalne zwroty akcji i zaskakujące zakończenie. Do samego końca zastanawiałam się nad tym, czy to tylko wymysł Danteja, czy faktycznie coś takiego go spotkało.

Książka jak najbardziej ciekawa, ja się jednak trochę męczyłam tym ciągłym przestawianiem się z jednej historii na drugą, choć w trakcie czytania myślałam, że taki zabieg jest ciekawym posunięciem.