Opinia na temat książki Księżniczka

Przypuszczam, że wielu z Was kojarzy cykl „Kobiety z ulicy Grodzkiej” Lucyny Olejniczak. „Księżniczkę” kupiłam właśnie z powodu tamtej sagi. Zasugerowałam się i oczekiwałam czegoś podobnego. Ale to nie to. To coś zupełnie innego. To trudna, poruszająca i wzbudzająca emocje książka. Książka o trudnej przeszłości małej dziewczynki. O dzieciństwie, które mogło być udziałem każdego z nas i, zapewne w wielu domach tak się dzieje. O zgrozo.

Krakowska Nowa Huta czasów socjalizmu. Mieszkanie na jednym z centralnych osiedli, a w nim wzorowa, idealna rodzina. Matka, szanowany ojciec-inżynier i dwie córki. Jedna z nich to księżniczka tatusia. Lenka. Ich życie to czysta gra pozorów. Pokazywana sąsiadom idylla, za zamkniętymi drzwiami mieszkania zmienia się w niewidoczny dla nikogo postronnego dramat. Alkohol, przemoc fizyczna i psychiczna, molestowanie i bierność matki nieuchronnie prowadzą do traumy. „Co ludzie powiedzą” staje się jej mottem życiowym i wokół tego buduje wizerunek swojej rodziny. Kosztem córek, a szczególnie Lenki, która jest kluczową postacią powieści i to jej oczami oglądamy cała historię.

Dorosła Lenka, młoda żona, wraca do swojego rodzinnego domu i podejmuje próbę rozliczenia się z przeszłością. Z ojcem, który jak się okazuje, wciąż ma nad nią wielką psychiczną władzę.

Czytałam tę książkę pełna złości, pełna frustracji i niezgody na taki stan rzeczy.

Cieszę się, że mam ten temat już za sobą.