Kto, jak nie ja?

Pierwsza część to swoista droga krzyżowa, którą musiała przejść bohaterka już po 50-tce przy asyście trzylatki u swego boku. Narratorka podaje szczegóły tej męki w nie dość oczywisty sposób, jakby się mogło zdawać po samym opisie. Owszem co jakiś czas łzy cisną się do oczu mimowolnie, momentami niektórych by się tam wydusiło gołymi rękoma, ale forma jest tak zaprezentowana, że czasem i o uśmiech jest nie trudno ze względu na charakter głównej bohaterki i jej sposób wypowiedzi. To ktoś, kto się nie ceregieli i potrafi wykorzystać fakt, że jest rozpoznawany, ze względu na wykonywany zawód i teren, który zamieszkuje. A ponieważ sytuacja życiowa zmusza ją do czepiania się każdej możliwej deski, to ratuje się przy pomocy kogo może. Nie jest to dla niej łatwe, dla kogoś kto żyje sam dla siebie i nie lubi wspierać się na obcym ramieniu, skoro własna siostra nie potrafi być jej bliska.
Ludzka historia, gdzie opiekun to nie słodziutka idealna do bólu mamusia, babcia czy wujcio tylko człowiek, który też ma prawo mieć problemy, kto razem z dzieckiem uczy się na nowo postrzegać wokół świat. Nie jest to też patetyczna opowieść, ciągnąca się w przygnębiającym opisie tego co najgorsze w życiu.
Krótsza, druga część to, po kilkuletnim przeskoku, dalsze życie Anny i jej nastoletniej już podopiecznej. Gdy tylko człowiek nauczył się radzić jak zadbać o małe dziecko, jak sprostać wyzwaniom histerii i zawziętości takiego malucha, znów życie stawia kolejne schody i problemy wieku dojrzewani...

Tę historię napisało samo życie, nigdy nie wiemy, co zdarzy się jutro, a zdarzyć może się wiele. A my mamy w sobie moc, o istnieniu której nie mamy pojęcia. O tym jest ta książka ..... Gorąco polecam !