Ktoś wie

Ciut zbyt długa

„Kiedy człowiek działa w imieniu siły wyższej, staje się Bogiem. Lub bogiem. Albo przynajmniej kimś jemu podobnym”.

Podobno błędy młodości się zapomina. Ale co z takimi „błędami”, których zapomnieć się nie da, bo raz na zawsze zmieniły czyjeś życie, nieodwracalnie naznaczyły teraźniejszość i przyszłość..

Allie, David, Sasha i Julian – czwórka typowych nastolatków spędza wakacje „w domu”. Spotykają się, uprawiają sport, imprezują, bawią się i wygłupiają. Maja swoje małe i duże problemy, przeżywają tak zwane „pierwsze razy”, dzielą wspólne tajemnice.

Pewnej nocy, z pozoru niewinny żart przeradza się w coś potwornego. Na ich oczach ginie Kyle – kolega z osiedla. Tajemnica jego śmierci naznacza tych młodych ludzi na zawsze. By uniknąć konsekwencji swojego działania i zaniechania, postanawiają zapomnieć o wszystkim. Zerwać kontakt, a swój mroczny sekret schować głęboko w sercu nie dzieląc się nim absolutnie z nikim.

I tak się stało.

Przez 20 lat się nie widzieli, każde z nich żyło własnym życiem. Tak było aż do dnia, w którym spotkali się na pogrzebie Davida, który dokładnie w rocznicę śmierci Kyla popełnił samobójstwo. Zlot „współwinnych” po latach obudził demony przeszłości. Przyszedł czas rozrachunku..

Okazało się, że tak naprawdę każdy z czwórki przyjaciół otrzymał swoją karę. Formalnie ich nie ukarano, więc zrobili to sami. Dla jednych tą karą był wstyd...

To miał być tylko żart. Pistolet nie był nabity. Nic nie mogło pójść źle. Ale poszło. I mimo że na pozór nikt nie jest winny, to jednak ktoś musiał zawinić.

Ile nieoczekiwanych zdarzeń może się złożyć na jedno nieszczęście? Zginął młody chłopak. Policja stwierdza samobójstwo. Czworo uczniów, połączonych jedynie sytuacyjnie, widziało jednak co się stało. Pistolet wystrzelił wcale nie z woli chłopaka. Ale każdy z nich milczy przez okrągłe dwadzieścia lat. Aż do następnej tragedii...

Autorka dosyć zgrabnie żongluje podejrzeniami. Muszę przyznać, że zmieniałam swoją wersję wydarzeń co najmniej trzy razy, a i tak finalnie zostałam zaskoczona zupełnie innym wyjaśnieniem. Zupełnie niespodziewanym właściwie (nie wiem czy nie aż nazbyt niespodziewanym...).

Całą akcję oglądałam jak film - opisy były na tyle plastyczne, że wydarzenia od razu stawały przed oczami (nawet razem z pogodą!). W klimat również dało się wkręcić, jednak zachwytów tu nie będzie - język i styl autorki były dość przeciętne, a dialogi czasem żenujące (nie wykluczam winy tłumaczenia).

Mimo narracji trzecioosobowej, mamy wgląd do głów bohaterów, gdyż każdy rozdział jest pisany z indywidualnej perspektywy każdego z nich. Poznałam wiele postaci, jednak tylko niektóre były prawdziwie z krwi i kości. Nawet największy fabularny psychol nie popisał się wielowymiarową sylwetką. Najbardziej chyba przemówił do mnie David - przeżywający wrażliwiec zafascynowany twórczością i wizerunkiem ...