Wracajmy do domu

Lisa Scottoline i jej kolejna superbohaterka! Tym razem James Bond nieco później atakuje i prawie połowa powieści odnosi się do relacji między obecnie sobie bliskimi i dawniej bliskimi osobami. Za to im dalej tym mocniej wybija się akcja sensacyjna. Jak zwykle w centrum Ona, niby zwyczajna kobieta, dojrzała, z doświadczeniem i wydawałoby się umiejętnością oceny sytuacji, a przede wszystkim ludzkich zachowań. Tymczasem czterdziestoletnia pediatra, z bogatymi doświadczeniami życiowymi, na które składają się perypetie małżeńskie w różnych konfiguracjach daje się wodzić za nos dziewiętnastolatce. Pozwala na to by narastał konflikt w obecnym związku, jak i w stosunkach z pracownikami przychodni, za to ze zwinnością profesjonalisty porywa się na akcję wywiadowczą, gdyż ona coś przeczuwa albo ślepo wierzy.

Z bohaterkami Scottoline nigdy nie wiadomo, czy były takie od urodzenia czy dopiero sytuacje, jakie na nie nagle spływają powodują otępienie, wyłączenie logiki, a następnie przestrojenie na tryb agenta 007. I o ile dochodzenie w sprawie byłego męża może dać jakieś zadośćuczynienie Jill, by w końcu zamknąć miniony, dość trudny rozdział i pogodzić się z pasierbicami, to dalej rozgrywające się wydarzenia przeobrażają fabułę w akcję filmu. A naprawdę w tym wypadku Autorka nie żałuje sobie i upycha w intrydze tyle zwrotów i powiązań, że Michael Connelly mógłby czerpać do woli. Niestety, w natłoku tego wszystkiego tracimy realizm przedstawianych zdarzeń. Jill rozkręca się ...