Kwestia sumienia

Opinia może zawierać więcej informacji o fabule niż powinna, więc jeśli ktoś obawia się spoilerów, lepiej niech jej nie czyta. Nie dało się tego uniknąć, bo główne mankamenty tej książki tkwią właśnie w nielogiczności przyjętych przez autora rozwiązań fabularnych. Wśród książek z serii "Wehikuł czasu", które udało mi się już przeczytać, ta pozycja była zdecydowanie największym rozczarowaniem.

Książkę tę zapewne powinno się oceniać w kontekście historycznym czasów w jakich została napisana. Dzięki temu wszystkie radosne pomysły autora (odnoszą się one nieomal do naszych obecnych czasów, gdyż akcja książki dzieje się w roku 2049), pochodzące z czasów zimnej wojny, można skwitować jedynie stwierdzeniem, że przewidywanie przyszłości jest zadaniem niezwykle trudnym i najczęściej po prostu się nie udaje. Dotyczy to nie tylko technikaliów, ale przede wszystkim przekonania autora o doniosłości znaczenia religii i wiary w życiu przyszłych pokoleń, z którego już obecnie, w krajach nieco bardziej cywilizowanych niż nasz rodzimy katotaliban, można się jedynie uśmiać. Nie wątpię, że w chwili swojego powstania książka mogła być oceniana zupełnie inaczej (świadczy o tym choćby nagroda Hugo), ale jej mierność nie polega jedynie na tym, że się fatalnie zestarzała. Wówczas zapewne wydawało się, że autor mierzy się z najdonioślejszymi problemami metafizycznymi i śmiało przenosi je w przyszłość. Teraz, gdy problemy te straciły w większości swoje znacznie a nietolerancyjne, fanatyczne i ...