Łapiąc oddech

Książka "Łapiąc oddech" napisana została prawie 20 lat temu, bo w 2003 roku. A właśnie teraz, po raz pierwszy została wydana w naszym kraju, prawdopodobnie przyczyniła się do tego jej ekranizacja z Amandą Seyfried w roli głównej, której zdjęcie znajduje się na okładce i muszę przyznać, że nie jest to najlepszy kadr.

Będąc w ciąży, Julie po raz pierwszy targnęła się na własne życie. Zdołano ją uratować. Po urodzeniu dziecka powoli dochodzi do siebie, cały czas walcząc z chorobą. Jednakże, gdy kolejny raz zachodzi w ciążę, zmuszona jest odstawić leki, dzięki którym jest w stanie normalnie funkcjonować. Wtedy zaczyna się prawdziwa walka o każdy dzień, każdy oddech. To, co do tej pory wydawało się jej trudne, robi się tysiąc razy trudniejsze.

W ogromny skrócie książka opowiada o różnych obliczach depresji, o nieustannej walce z nią i próbie przetrwania. Uświadamia nam, jak krucha i złożona jest ludzka psychika, a żadne pieniądze i "dobre rady" nie pomogą ukoić naszych wewnętrznych demonów. To straszna choroba, gdzie cierpiący na nią najczęściej nie jest w ogóle świadomy, że go dopadła, a jeszcze mniej zorientowane jest jego otoczenie. Wobec tej tematyki nie sposób przejść obojętnie. Warto i potrzeba o tym mówić jak najwięcej.
Choć narracja nie należy do najłatwiejszych, nie jest zbyt płynna, często porwana, pełna dygresji i przeskoków myślowych, to paradoksalnie w jakiś przedziwny sposób doskonale odzwierciedla uczucia Julie.
T...

Depresja to słowo, które tak wiele skrywa.
Pod płaszczykiem uśmiechu możemy kryć zawieszenie w próżni, pustkę, przygnębienie i wiele innych uczuć, które trzymamy w sobie.
Wydaje nam się, że dużo o niej wiemy, a ciągle jesteśmy zaskoczeni jeśli pojawia się u kogoś nam bliskiemu.
"Łapiąc oddech " to książka przedstawiająca historię matki i żony, ktora zmaga się z depresją.

Julie Davis została odratowana po próbie samobójczej. Ma urodzić syna i jest zdeterminowana do tego, aby prowadzić normalne życie. Ma kochającego męża, pieniądze, mieszkanie.
Niestety to wszystko nie daje jej pewności siebie i stabilizacji, a wręcz przeciwnie wewnątrz siebie czuje wstyd i lęk.
Julie emocjonalnie jest sparaliżowana, nie ma poczucia własnej wartości, a emocje mieszają jej w głowie.
Jakby tego było mało zachodzi drugi raz w ciążę i musi odstawić leki,dzięki którym jest w stanie w miarę normalnie funkcjonować.
Autorka świetnie wciągnęła mnie jako czytelnika w głowę Julie. Dzięki pierwszoosobowej narracji mogłam wczuć się w myśli towarzyszące jej każdego dnia, jej walkę o lepsze jutro.

Depresja jest czymś poważnym i nie należy jej bagatelizować czy wyśmiewać.
Szczerze polecam lekturę, która choć trochę pomoże zrozumieć co dzieje się z człowiekiem będącym w tym stanie.