Las Birnamski

Po dekadzie od otrzymania Nagrody Bookera Eleanor Catton wróciła do czytelników w bardzo oryginalnym stylu z “Lasem Birnamskim” - książką, która ogromnie zaskakuje skrupulatnie usnutą intrygą kryminalną doskonale łączącą się z tym, co tak ważne w literaturze pięknej - stylem i przesłaniem. Historia toczy się w Nowej Zelandii na ziemi odludnej - wyludnienie zostało spowodowane osunięciem się ziemi. Na miejsce zjawia się kolektyw ogrodniczy, tytułowy Las Birnamski i amerykański miliarder. Celem ich jest ziemia, choć pomysł na zagospodarowanie mają różny. Początek lektury to zapoznanie - z postaciami i ich wielkimi ideologiami, bo za kolektywem oczywiście idzie wielka idea, która jednak, jak się okazuje, nie jest postrzegana przez wszystkich w jeden sposób. To dobry punkt wyjścia do pogadania o tym, co rządzi naszym współczesnym życiem, do zastanowienia się na potrzebą konsumpcjonizmu. Ale i do tematów bardziej uniwersalnych - relacji międzyludzki, przyjaźni, wolności, indywidualności. Później akcja zmienia punkt skupienia i staje się nieco bardziej sensacyjna, zahacza o thriller, może i lekko o kryminał. Czujemy napięcie pomiędzy postaciami, które powodują ich ukryte motywacje, tajne plany, a nawet i same charaktery, bo choć wydaje nam się, że już ich poznaliśmy, to okazuje się, że jednak wiemy tylko to, co chcieli nam powiedzieć. Postacie, ich postępowanie ulegają zmianie, choć wszystko to toczy się w spójności psychologicznej i stylistycznej, bo i sam język, sposób budow...

Cała historia była interesująca, choć napisana została w dosyć inteligentny sposób. Postacie poznawaliśmy na takich drobnych odnogach. Jeśli już ktoś kogoś wspomniał, to zaraz otrzymaliśmy jego ogólny opis i niemal życiorys. Dopiero później przechodziliśmy do dalszych wydarzeń. Niektórych może to odrobinę rozproszyć, więc najlepiej czytajcie ją w skupieniu, bądź ciszy. To nie jest opowieść konkretna. Autorka postanowiła docenić tutaj nie tylko każdą osobę, ale i każdą rzecz, ważną historię oraz dalekie sprawy, które niekiedy wchodziły w drogi polityczne. To niewątpliwie literatura piękna, którą się smakuje, kosztuje niczym najlepszą nalewkę, której wiadomo, że nie da się wypić od razu. Momentami było tu bardzo niepokojąco, jakbym przemierzała czas korytarzem drzewnym, gdzie w każdej chwili mogło się czaić jakieś niebezpieczeństwo i jednocześnie nie zawsze później było je widać. Takie jakby lawirowanie nad przepaścią, niczym posiadłość o której przeczytamy. Co krok, to nowe drzwi i nowa historia, lecz po chwili te drzwi się zamykały i ponownie szliśmy dalej, pod kolejne. Co jakiś czas wewnątrz treści napotykaliśmy na prawy życiowe, takie myśli pojawiające się nagle i znikające niczym płatek śniegu na dłoni. Czasami zastanawiałam się, czy faktycznie o tym czytałam, czy wyszło to z mojej głowy. Tutaj gra się toczy o jedno miejsce, które z powodu osunięcia się ziemi zostało oddzielone od reszty mieszkańców. I tutaj pojawią się trzy osoby, które będą się tym kawałkiem ziemi i...